Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Sędziowie WSA Eugeniusz Wasilewski, Iwona Maciejuk (spr.), Protokolant starszy referent Marcin Borkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 marca 2016 r. sprawy ze skargi J. S. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...]; 2. zasądza od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz J. S. kwotę 257 (dwieście pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/8

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r.

nr [...] po rozpatrzeniu wniosku J. S. z dnia [...] czerwca

2015 r. o udostępnienie informacji publicznej (przesłanego e-mailem z dnia [...] czerwca 2015 r.) odmówił udostępnienia informacji o wysokości miesięcznego wynagrodzenia netto i brutto rzecznika prasowego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, jakie otrzymał za maj 2015 r. i to bez względu na tytuł, na podstawie którego otrzymuje wynagrodzenie pracując w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu m.in.

ze względu na prywatność osoby fizycznej. Mimo że we wniosku wnioskodawca nie wskazał nazwiska pracownika, z uwagi na to, że w Ministerstwie jest jeden rzecznik prasowy, którego nazwisko jest udostępnione na stronie internetowej Ministerstwa, realizacja wniosku w tym zakresie skutkowałaby udostępnieniem wnioskodawcy informacji na temat wynagrodzenia miesięcznego konkretnego, znanego z nazwiska pracownika. Podniesiono, że ustawodawca bardzo szeroko zakreślił ochronę danych osobowych. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych, każdy ma prawo do ochrony dotyczących go danych osobowych.

Po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] czerwca 2015 r. W uzasadnieniu organ odnosząc się do zarzutów strony wskazał, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej, na którą wnioskodawca się powołuje, w sprawach dotyczących stosunku pracy w służbie cywilnej, nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy Kodeksu pracy i inne przepisy prawa pracy. Na uwagę w tym kontekście zasługuje w szczególności art. 300 k.p., zgodnie z którym w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego. Są to m.in. przepisy o ochronie dóbr osobistych, czyli art. 23 i art. 24 k.c. Stosowanie tych przepisów do pracowników, zatrudnionych w urzędach, nie zostało wyłączone.

Jedną z przesłanek, wyłączających ograniczenie dostępu do informacji publicznych ze względu na prywatność osoby fizycznej, jest rezygnacja tej osoby z przysługującego jej prawa. W dniu 1 czerwca 2015 r. pracownik Ministerstwa, zapytany o zgodę na udostępnienie dotyczących go informacji, w przedmiotowym zakresie, podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko i poprosił o niepodawanie wysokości swoich zarobków ze względu na prawo do ochrony prywatności oraz prawo do ochrony danych osobowych.

Odnosząc się do powołanego przez stronę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r. sygn.. akt K 17/05 organ wskazał, że z analizy treści tego wyroku wynika, że nie każdy pracownik instytucji publicznej jest tym funkcjonariuszem, którego sfera chronionej prywatności może być zawężona z perspektywy uzasadnionego interesu osób trzecich, realizującego się w ramach prawa do informacji. W ocenie Trybunału w przypadku osób pełniących funkcje publiczne chodzi o osoby piastujące takie stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest jednoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub łączy się co najmniej z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów.

Strona 1/8