Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Ewa Pisula - Dąbrowska Sędzia WSA - Andrzej Kołodziej Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Protokolant - specjalista Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi Z. S. na postanowienie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności uchwały w sprawie unieważnienia konkursu na stanowisko [...] - oddala skargę -
Rada Wydziału [...] Politechniki [...] uchwałą z dnia [...] października 2008 r., unieważniła konkurs na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Katedrze [...].
Wnioskiem z dnia [...] grudnia 2011 r. Z. S. wniósł o stwierdzenie nieważności powyższej uchwały. W uzasadnieniu podniósł, że uchwała jest sprzeczna z prawem oraz statutem uczelni, bowiem on sam przystąpił do konkursu i został wyłoniony, jako jedyny kandydat na te stanowisko.
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego postanowieniem z dnia [...] marca 2012 r. nr [...], działając na podstawie art. 61a k.p.a., odmówił wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności powyższej uchwały. W uzasadnieniu podał, że przepis art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164. poz. 1365 z późn. zm.), daje podstawę do wyprowadzenia interesu prawnego wyłącznie dla właściwych organów danej szkoły wyższej (rektora lub senatu uczelni). Uchwały rady podstawowej jednostki organizacyjnej w sprawach należących do jej kompetencji są wiążące dla kierownika, pracowników, doktorantów i studentów tej jednostki. Od uchwały rady podstawowej jednostki organizacyjnej kierownikowi tej jednostki służy odwołanie do senatu uczelni. Senat uczelni uchyla uchwałę rady podstawowej jednostki organizacyjnej sprzeczną z ustawą, statutem, uchwałą senatu, regulaminami i innymi przepisami wewnętrznymi uczelni lub naruszającą ważny interes uczelni. Uchwały senatu uczelni publicznej podjęte w zakresie kompetencji stanowiących są wiążące dla innych organów uczelni publicznej, jej pracowników, doktorantów i studentów. Jednak rektor uczelni publicznej może zawiesić wykonanie uchwały senatu, jeżeli narusza ona przepisy ustawy lub statutu uczelni i w terminie czternastu dni od jej podjęcia zwołuje posiedzenie senatu, w celu rozpatrzenia uchwały. Jeżeli senat nie zmieni lub nie uchyli zawieszonej uchwały, wówczas rektor przekazuje ją ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego, w trybie określonym w art. 36 ust. 1 ustawy (art. 65 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym. W związku z czym, rozstrzygnięcie nadzorcze właściwego ministra dotyczy interesu prawnego określonej uczelni i kompetencji jej organów, czyli rektora lub senatu, do podejmowania aktów prawnych o charakterze ogólnym, a nie rozstrzygnięcia w indywidualnej sprawie innego podmiotu prawnego. Wniosek osoby fizycznej należy potraktować jako informację o ewentualnych nieprawidłowościach w uczelni, który może posłużyć jedynie jako sygnał do wszczęcia postępowania z urzędu, jeżeli organ uzna, że są do podstawy. W związku z tym, że Z. S. nie jest stroną, ani jej przedstawicielem czy pełnomocnikiem, to nie posiada uprawnienia do żądania wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Wydziału [...] Politechniki [...] powziętej w dniu [...] października 2008 r. w sprawie unieważnienia konkursu na profesora nadzwyczajnego w Katedrze [...], bowiem art. 36 ust. 1 ww. ustawy, nie przewiduje działania właściwego ministra na wniosek złożony przez podmiot zainteresowany wyeliminowaniem uchwały lub decyzji organu uczelni z obrotu prawnego. Zatem w ocenie organu, po stronie wnioskodawcy brak jest przymiotu strony w rozumieniu art. 28 k.p.a. z uwagi na brak interesu prawnego. Zgodnie bowiem z treścią tegoż przepisu, stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Ustawodawca definiując pojęcie strony postępowania administracyjnego, wskazał wyraźnie na powiązanie danego podmiotu z konkretnym interesem prawnym. Chodzi tu zatem nie tyle o interes faktyczny, dający się nawet racjonalnie uzasadnić, ile o interes prawny, to jest taki, który wynika z określonego przepisu prawnego odnoszącego się wprost do sytuacji danego podmiotu. W związku z powyższym, wnioskodawca nie wykazał, że służy mu wspomniany interes albowiem nie wskazał normy prawa, z której wynikałyby dla niego bezpośrednio określone prawa lub obowiązki, a pomiędzy jego sytuacją prawną i przedmiotem postępowania nie istniało realne i rzeczywiste powiązanie. Dalej podkreślono, że brak interesu prawnego powoduje w konsekwencji brak legitymacji czynnej. Legitymacja procesowa wiąże się z uprawnieniami określonego podmiotu do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego (legitymacja procesowa czynna) oraz uczestniczeniem w tym postępowaniu jako strona (legitymacja procesowa bierna) ze względu na dysponowanie interesem prawnym lub obowiązkiem znajdującym umocowanie w materialnym prawie administracyjnym, a także w procesowym prawie administracyjnym w takim zakresie, w jakim będzie chodzić o weryfikację w trybie postępowania administracyjnego zagadnienia posiadania przez ten podmiot interesu materialnoprawnego.