Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Ewa Grochowska - Jung Sędzia WSA - Adam Lipiński Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Protokolant - starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi Z. A. na postanowienie Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o żądanej treści 1. uchyla zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w mocy postanowienie Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...], 2. zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu w całości; 3. zasądza od Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego na rzecz skarżącego Z. A. kwotę 60 (słownie: sześćdziesiąt) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Raportem z dnia [...] lutego 2013 r. ppor. Z. A. zwrócił się do Dyrektora Biura Kadr Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego o wydanie, na podstawie § 4 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej (Dz. U. z 2005 r. Nr 86, poz. 734 ze zm.), zaświadczenia potwierdzającego fakt pełnienia przez niego służby w okresie od dnia 1 sierpnia 1991 r. do 29 czerwca 2002 r., od 21 maja 2007 r. do 20 listopada 2007 r. i od 17 grudnia 2007 r. do 30 czerwca 2009 r. w warunkach określonych w art. 15 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej (Dz. U. z 2004 r., Nr 8, poz. 67 ze zm.)
Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego postanowieniem z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...], działając na podstawie art. 219 k.p.a. oraz § 14 pkt 2 cytowanego już wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej, odmówił wydania skarżącemu zaświadczenia o żądanej treści za okresy od dnia 21 maja 2007 r. do dnia 20 listopada 2007 r. oraz od dnia 17 grudnia 2007 r. do dnia 30 czerwca 2009 r. W uzasadnieniu podał, że w aktach osobowych i innych dokumentach znajdujących się w posiadaniu Szefa ABW nie ma danych pozwalających na stwierdzenie, że Z. A. realizował czynności w warunkach, o których mowa w § 4 pkt 1 rozporządzenia.
We wniosku z dnia [...] lutego 2014 r. do Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego o ponowne rozpatrzenie sprawy, skarżący nie zgodził się z zaskarżonym postanowieniem. W uzasadnieniu podał, że uniemożliwiono mu czynny udział poprzez niezapoznanie się z dokumentacją zgromadzoną po dniu 23 maja 2013 r. w trakcie prowadzenia postępowania wyjaśniającego, wybiórczą analizę dokumentacji poprzez odniesienie się jedynie do zawartości akt osobowych i "zapytań", które w jego ocenie stanowiły wyłączną podstawę wydania zaskarżonego postanowienia. Wskazał również, że pełnienie przez niego służby w warunkach szczególnie zagrażających zdrowiu i życiu można było ustalić również na podstawie akt osobowych, list obecności, ewidencji wyjść i wejść w godzinach służbowych, dokumentacji dotyczącej delegacji do służby poza miejsce jej stałego pełnienia, akt spraw operacyjnych oraz zeznań świadków. Niezależnie od powyższego zdefiniował pojęcie "warunków zagrożenia życia i zdrowia" zaliczając do nich sytuacje, w których istniało hipotetyczne ryzyko dekonspiracji, a w jej następstwie nieprzewidywalne zachowania i reakcje osób, które dowiedziałyby się o tym, a następnie powołał się na stanowisko judykatury z którego wynika, że do zaistnienia "warunków zagrożenia życia i zdrowia" nie jest konieczny ich bezpośredni charakter, jak wskazano w § 4 pkt 1 rozporządzenia. Wobec powyższego za błędne uznał ustalenia organu dokonane jedynie na podstawie przesłanek określonych w § 4 pkt 1 rozporządzenia.