Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska, Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj (spr.),, Sędzia WSA Maria Mysiak, Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi T. S. na decyzję Dowódcy Jednostki Wojskowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty rekompensaty finansowej oddala skargę
Decyzją z dnia [...] r. Dowódca Jednostki Wojskowej [...] ([....] ) utrzymał w mocy decyzję Dowódcy Jednostki Wojskowej Nr [...] ([...] ) z dnia
[...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty T. S. rekompensaty finansowej w związku z pełnieniem okresowej służby wojskowej.
Powyższa decyzja organu odwoławczego zapadła w następującym stanie faktycznym.
Pismem z dnia [...] r. T. S. złożył do Dowódcy Jednostki Wojskowej Nr [...] wniosek o przyznanie mu rekompensaty finansowej za okresy [...] r. w związku z pełnieniem okresowej służby wojskowej oraz z różnicą w otrzymywanym wynagrodzeniu ze stosunku pracy i uposażeniem zasadniczym otrzymywanym w czasie pełnienia służby. Jako podstawę wniosku wskazał art. 132 d ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz § 5 pkt 1 i § 7 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 lipca 2010 r. w sprawie przyznawania świadczeń żołnierzom rezerwy posiadającym przydziały kryzysowe.
Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Dowódca Jednostki Wojskowej [...]odmówił T. S. rekompensaty finansowej za okresy: [...] r. oraz
[....] r. W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia wskazano, że zgodnie z art. 132d ust. 1 ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, żołnierzom rezerwy, posiadającym przydziały kryzysowe, niezależnie od uprawnień wynikających z odbywania ćwiczeń wojskowych i pełnienia okresowej służby wojskowej (...), których wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy jest wyższe niż uposażenie zasadnicze otrzymywane w czasie pełnienia okresowej służby wojskowej - przysługuje w tym czasie rekompensata finansowa, w wysokości różnicy między tym wynagrodzeniem i uposażeniem. Ze zgormadzonego w sprawie materiału wynika, że T. S. we wnioskowanym okresie nie pełnił okresowej służby wojskowej, o której mowa w art. 108 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej lecz odbywał ćwiczenia rotacyjne, o których mowa w art. 101 ust. 1 pkt 4 cytowanej ustawy.
Pismem z dnia 17 lutego 2014 r. T. S. odwołał się od powyższej decyzji, podnosząc, że Dowódca Jednostki Wojskowej [...] błędnie interpretuje przepis art. 132d ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej bowiem uważa, iż rekompensatę można wypłacić tylko w przypadku pełnienia okresowej służby wojskowej. Zdaniem T. S. , gdyby taka interpretacja przepisu była właściwa to żołnierz Narodowych Sił Rezerwowych, żołnierz rezerwy posiadający przydział kryzysowy musiałby ponosić koszty wyżywienia, zakwaterowania, umundurowania i wyekwipowania wojskowego w trakcie ćwiczeń wojskowych ponieważ zgodnie z art. 132d ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy, żołnierzom rezerwy, posiadającym przydziały kryzysowe, niezależnie od uprawnień wynikających z odbywania ćwiczeń wojskowych i pełnienia okresowej służby wojskowej przysługują świadczenia obejmujące bezpłatne wyżywienie lub równoważnik pieniężny, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 1 - w czasie pełnienia czynnej służby wojskowej, a także bezpłatne zakwaterowanie zbiorowe na zasadach określonych w art. 7 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej - w czasie pełnienia czynnej służby wojskowej, a nadto umundurowanie i wyekwipowanie wojskowe w naturze lub równoważnik pieniężny, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 2 - w czasie pełnienia czynnej służby wojskowej. Zdaniem skarżącego powyższe świadczy o nielogiczności interpretacji art. 132d ustawy z dnia 21 listopada 1967 r., dokonywanej przez Dowódcę Jednostki Wojskowej Nr [...] . Dowodem na wspomnianą błędną interpretację przepisów stosowanej przez wspomnianego Dowódcę jest ponadto w ocenie T. S. fakt, że po czterech innych wnioskach złożonych przez niego wcześniej nie wydał on żadnej decyzji. Dopiero postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego (rozstrzygające spór kompetencyjny pomiędzy Wójtem Gminy i Dowódcą Jednostki Wojskowej [...] ) zobligowało Dowódcę do wydania decyzji.