Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Windak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder, Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Protokolant sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 marca 2014 r. sprawy ze skargi G. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie określenia zadań z zakresu gospodarki leśnej oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Starosty z dnia [...] r. w sprawie nałożenia na G.S. obowiązku wykonania zadań z zakresu gospodarki leśnej dla lasu położonego na działce nr [...], obręb ew. [...] o pow. [...] ha.
W wyniku zaskarżenia tej decyzji przez G.S. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 13 lutego 2013 r., sygn. akt II SA/Sz 1114/12 uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty z dnia [...] r. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że uznanie za las obszaru uwidocznionego w ewidencji gruntów i budynków prowadzonej przez Starostę, choć obecnie pozbawionego roślinności leśnej, było prawidłowe. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków mają walor dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 76 K.p.a. i zgodnie z treścią tego przepisu, stanowią dowód tego, co zostało w nich stwierdzone. Ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniach administracyjnych i choć może być przeprowadzony dowód przeciwko treści tych dokumentów, w toku postępowania administracyjnego skarżący nie kwestionował zapisów tej ewidencji, podnosił jedynie, że aktualny stan gruntu odbiega od stanu w niej uwidocznionego. Sąd wyjaśnił, że do jego kompetencji w niniejszym postępowaniu nie należy badanie prawidłowości zapisów w ewidencji gruntów i budynków. Natomiast w myśl art. 13 ust. 2 i 3 ustawy o lasach, w przypadkach szczególnie uzasadnionych potrzeb właścicieli lasów dopuszczalna jest zmiana lasu na użytek rolny, a decyzję w tych sprawach wydaje starosta na wniosek właściciela lasu.
Następnie Sąd zwrócił uwagę, że podstawę wydania rozstrzygnięć organów administracji w niniejszej sprawie stanowił art. 19 ust. 3 ustawy o lasach, zgodnie z którym dla lasów rozdrobnionych o powierzchni do 10 ha, niestanowiących własności Skarbu Państwa, zadania z zakresu gospodarki leśnej określa decyzja starosty wydana na podstawie inwentaryzacji stanu lasów. Art. 19 ust. 3 ustawy o lasach daje staroście kompetencję do określenia dla właściciela lasu, w formie decyzji wydanej na podstawie inwentaryzacji stanu lasów, zadań z zakresu gospodarki leśnej. Sformułowanie użyte we wskazanym przepisie "zadania z zakresu gospodarki leśnej określa decyzja", w ocenie Sądu, w sposób wyraźny stanowi o charakterze decyzji wydawanej w oparciu o art. 19 ust. 3 ustawy o lasach. Decyzja ta określa jedynie zadania z zakresu gospodarki leśnej. W świetle przepisu art. 24 ustawy o lasach, starosta dopiero stwierdziwszy, że właściciel lasu nie wykonuje obowiązków lub zadań, nakazuje w decyzji ich wykonanie, a decyzja ta może być podstawą ewentualnego wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Starosta powołując się więc na art. 19 ust. 3 ustawy o lasach, faktycznie nie wydał decyzji określającej zadania, ale decyzję nakładającą zadania i obowiązki, o której mowa w art. 24 ustawy o lasach. Zdaniem Sądu, aby możliwe było wydanie decyzji na podstawie art. 24 ww. ustawy, konieczne jest uprzednie wydanie decyzji określającej zadania z zakresu gospodarki leśnej, a następnie stwierdzenie w ramach nadzoru i wykazanie, że zadania te oraz zadania wynikające wprost z przepisów ustawy o lasach, nie są wykonywane. Tak więc, w ocenie Sądu, decyzja wydana przez Starostę w sposób istotny naruszała art. 19 ust. 3 ustawy o lasach. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Starosty uznając tym samym, że została ona wydana zgodnie z obowiązującymi przepisami. W przedstawionym wyżej stanie prawnym utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji spowodowało, że decyzja organu odwoławczego wydana została z naruszeniem art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w związku z art.19 ust.3 ustawy o lasach.