Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SNSA Jerzy Solarski Sędziowie WSA Marcin Kamiński WSA Paweł Zaborniak /spr./ po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 listopada 2020 r. sprawy ze skargi K. S. i Z. B. na decyzję Wojewody z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia w całości refundacji z tytułu prac interwencyjnych - skargę oddala -
K. S. i Z. B. (dalej: "skarżący") złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie (dalej WSA) skargę na decyzję Wojewody z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] o odmowie umorzenia w całości refundacji z tytułu prac interwencyjnych w kwocie 5 004,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami.
W podstawie prawnej organ powołał art. 10 ust. 7 pkt 2, art. 76 ust. 7, ust. 7a ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2019 r., poz. 1482 ze zm. - zwana dalej "ustawą").
Z uzasadnienia tej decyzji i akt administracyjnych sprawy wynika, że pismem z dnia [...] maja 2018 r. nr [...], Starosta Powiatu wypowiedział K. S. i Z. B., jako wspólnikom spółki cywilnej "A." z/s w [...], umowę zawartą w dniu [...] maja 2017 r. o zorganizowanie prac interwencyjnych. Jednocześnie na podstawie § 10 ust. 1, 2 i 3 ww. umowy, wezwał skarżących do zwrotu uzyskanej pomocy, tj. kwoty 5 004,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami w kwocie 202,22 zł.
Wnioskiem z dnia [...] maja 2018 r. skarżący zwrócili się do Starosty Powiatu o zredukowanie ciążącego na nich zadłużenia do kwoty stanowiącej równowartość dwumiesięcznej pomocy otrzymanej od organu, względnie rozłożenia zadłużenia na raty.
Decyzją z dnia [...] maja 2018 r. nr [...], Starosta rozłożył skarżącym opisane wyżej zadłużenie na 12 comiesięcznych rat, począwszy od [...] czerwca 2018 r. Wobec braku wpłaty, w piśmie z dnia [...] lipca 2018 r. organ wezwał skarżących do zapłaty należności głównej w wysokości 5 004,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości 349,33 zł.
W związku z ww. wezwaniem, pismem z dnia [...] sierpnia 2018 r. K. S. zwrócił się do organu I instancji o przywrócenie terminu do zapłaty należności głównej. Wyjaśnił, że obecnie nie prowadzi już działalności gospodarczej, wobec czego zapłata żądanej kwoty nie jest dla niego możliwa.
Organ uznał, że pismo z dnia [...] sierpnia 2018 r. stanowi kolejny wniosek o rozłożenie zadłużenia na raty i decyzją z dnia [...] września 2018 r. nr [...], odmówił jego uwzględnienia.
W wyniku rozpoznania odwołania Wojewoda decyzją z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] uchylił decyzję organu I instancji o odmowie rozłożenia zadłużenia na raty. W ocenie organu odwoławczego, organ I instancji nie przeprowadził analizy ukierunkowanej na sprawdzenie, czy nie zachodzi któraś z przesłanek warunkujących możliwość rozłożenia na raty istniejącego zadłużenia. Nie sprawdził sytuacji ekonomicznej spółki cywilnej, ani też sytuacji majątkowej wspólników. Nadto nie odniósł się do argumentów podniesionych przez K. S., pomijając przy tym drugiego ze wspólników.
Z kolei decyzją z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...], Wojewoda stwierdził z urzędu nieważność decyzji Starosty Powiatu z dnia [...] maja 2018 r. o rozłożeniu zadłużenia na raty uznając, że została ona skierowana do podmiotu nie będącego stroną sprawie. Spółka cywilna nie ma bowiem osobowości prawnej, a zatem rozłożenie na raty zadłużenia Firmy "A." s.c. z/s w [...], stanowiło przesłankę do stwierdzenia nieważności decyzji, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm.) - dalej: "k.p.a.".