Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Mazur-Selwa po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 lutego 2022 r. w Rzeszowie sprawy ze sprzeciwu MK od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego uchyla w całości decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2021 r. nr [...]
Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] (dalej: "Kolegium", "organ odwoławczy" lub "organ II instancji") z dnia [...] listopada 2021 r. nr [...], uchylająca decyzje Prezydenta Miasta [...] (dalej: "Prezydent" lub "organ I instancji") z dnia [...] października 2021 r. [...] i przekazująca sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
Wydanie decyzji poprzedzało postępowanie administracyjne o następującym przebiegu:
Decyzją z dnia [...] października 2021 r. nr [...] Prezydent Miasta [...] odmówił przyznania MK (dalej: "skarżącej") prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką sprawowaną nad jej niepełnosprawną w stopniu znacznym matką - KK.
Organ I instancji podał, że KK legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności [...] z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...]. Niemniej jak wynika ze wskazanego orzeczenia, nie da się ustalić daty powstania niepełnosprawności u matki skarżącej, natomiast ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 12 listopada 2020 r., tj. 69 roku życia. Wobec powyższego, skoro niepełnosprawność nie powstała przed ukończeniem przez nią 18 roku życia, bądź 25 roku życia w przypadku uczęszczania do szkoły lub szkoły wyżej, to w realiach opisywanej sprawy zachodzi negatywna przesłanka do przyznania wnioskowanego świadczenia, o której mowa w art. 17 ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r. poz. 111 z późn. zm.) - dalej: "u.ś.r.".
Niezależnie od powyższego organ I instancji podał, że matka skarżącej - pomimo ustalonego znacznego stopnia niepełnosprawności - jest w znacznym stopniu samodzielna, a zatem skarżąca i troje synów niepełnosprawnej mogą i powinni osobiście lub finansowo zapewnić opiekę nad matką. Ponadto skarżąca nie pracuje zarobkowo od 2018 r., a jej matka legitymuje się znacznym stopniem niepełnosprawności od 2020 r. Powyższe oznacza, że ustalony stan faktyczny nie wypełnia hipotezy art. 17 ust. 1 u.ś.r., wobec czego wniosek skarżącej nie mógł zostać uwzględniony.
Uwzględniając odwołanie skarżącej, decyzją z dnia [...] listopada 2021 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uchyliło opisaną wyżej decyzję Prezydenta Miasta [...] i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
Kolegium wskazało, że wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. K 38/13, przepis art. 17 ust. 1b u.ś.r., w zakresie w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, za niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Skoro wyrok ten odnosi bezpośredni skutek, to w ocenie organu odwoławczego zmodyfikowany przepis art. 17 ust. 1b u.ś.r. w dopełnieniu art. 17 ust. 1 tej ustawy może być stosowany. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że w opisywane sprawie przesłanką negatywną do przyznania świadczenia jest data powstania niepełnosprawności u ojca skarżącej.