Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Elżbieta Mazur - Selwa Sędziowie WSA Krystyna Józefczyk /spr./ WSA Piotr Godlewski Protokolant specjalista Anna Mazurek -Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2017 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję Wojewody z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zameldowania -skargę oddala-
Przedmiotem skargi M.B. jest decyzja Wojewody [....] z [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zameldowania na pobyt stały, którą wydano w następującym stanie sprawy:
Podaniem z 31 stycznia 2013 r. M.B. zwrócił się do Prezydenta Miasta [...] o zameldowanie na pobyt stały w R. pod adresem ul. [...] [...]. Podał, że pod wskazanym adresem zamieszkuje od 2003 r., a od 2006 r. pozostaje w związku małżeńskim z J.K., córką właścicielki mieszkania T.K., która nie wyraża zgody za meldunek. Jednak mieszkanie to stanowi jego centrum życiowe.
Decyzją z [...] lipca 2013 r. nr [...], Prezydent Miasta [...] odmówił wnioskodawcy uwzględnienia zgłoszonego żądania, powołując w podstawie prawnej rozstrzygnięcia art. 47 ust. 2 ustawy z 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993) dalej: "Uel", oraz art. 104 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 267) dalej: "K.p.a.".
Organ I instancji podał, że celem postępowania meldunkowego jest jedynie odzwierciedlenie w ewidencji faktu przebywania osoby pod określonym adresem. Następnie stwierdzono, że zamieszkiwanie M.B. pod przedmiotowym adresem nie budzi wątpliwości, ponieważ okoliczność tę potwierdziły wyniki oględzin, zeznania świadków i stron. Jednak pobyt ten odbywa się pomimo wyraźnego sprzeciwu T.K., prawnej dysponentki lokalu, która najpierw rozwiązała z wnioskodawcą umowę najmu części lokalu na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej ze skutkiem do dnia 31 stycznia 2013 r., a następnie wytoczyła przeciwko niemu powództwo o jego opuszczenie. Podkreślono przy tym, że do zameldowania uprawnia jedynie przebywanie w danym lokalu zgodne z prawem, a nie można czerpać uprawnień z zachowań sprzecznych z prawem. W kwestii zameldowania nie może odgrywać zasadniczego znaczenia subiektywne nastawienie osoby przebywającej w lokalu, ponieważ oznaczałoby to, że należy zameldować w lokalu każdą osobę, która się do niego wdarła. Tymczasem należy także uwzględnić stanowisko właściciela. Nielegalnego przebywania nie można uznać za zamieszkiwanie.
Z ustaleń organu wynika ponadto, że wnioskodawca był zameldowany pod przedmiotowym adresem od 10 października 2003 r. do 10 października 2008 r. Pod adresem tym ma również zarejestrowaną działalność gospodarczą. W lokalu tym zameldowana jest także T.K., dysponentka spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. W trakcie oględzin lokalu stwierdzono w mieszkaniu dokumenty należące do M.B. oraz ubrania i kosmetyki, a w kuchni żywność. Klucze do mieszkania poza wnioskodawcą posiadają J.K. i T.K.
W odwołaniu M.B. zakwestionował prawidłowość rozstrzygnięcia, ponieważ jak ustalono, przebywał pod wskazanym adresem i taki stan faktyczny powinien zostać odzwierciedlony w ewidencji. Postępowanie przeprowadzono zaś dlatego, że właścicielka lokalu nie wyraziła zgody na meldunek. W mieszkaniu tym zameldowana jest również jego żona J.K., z którą wspólnie mieszka. Znajdują się w nim jego rzeczy osobiste. Mieszkanie to stanowi zatem jego centrum życiowe. Dodatkowo, stosownie do art. 28 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, jeżeli jeden z małżonków ma prawo do mieszkania, drugi małżonek jest uprawniony do korzystana z niego w celu zaspokojenia potrzeb rodziny. Odwołujący się zwrócił również uwagę, że w 2009 r. uzyskał dokument prawa jazdy z przedmiotowym adresem, w R. opłaca również podatki podając w deklaracjach ten sam adres i spłacał kredyt za to mieszkanie.