Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Magdalena Józefczyk /spr./ Sędziowie WSA Paweł Zaborniak WSA Joanna Zdrzałka Protokolant sekretarz sądowy Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi J. E. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] maja 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...]
Decyzją z dnia [.] kwietnia 2013 r. nr [.], Prezydent Miasta [.] odmówił JE przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, powołując w postawie prawnej rozstrzygnięcia art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 267) dalej: "k.p.a.", oraz art. 3 pkt 11, art. 17, art. 24 ust. 2a i ust. 4 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992 z późn. zm.) dalej: "u.ś.r".
Z ustaleń fatycznych organu wynika, że wnioskodawca ubiegał się o świadczenie pielęgnacyjne w związku ze sprawowaną opieką nad niepełnosprawną w stopniu znacznym żoną. JE jest osobą bezrobotną i niezarejestrowaną w powiatowym urzędzie pracy. Sprawuje faktyczną opiekę nad żoną, jako osoba obciążona obowiązkiem alimentacyjnym. Z orzeczenia o niepełnosprawności żony wynikało jednak, że nie było możliwe ustalenie czasu powstania jej niepełnosprawności. Okoliczność ta miała istotne znaczenie w sprawie, ponieważ zgodnie z art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później niż do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki, nie później jednak niż do ukończenia 25 roku życia. Wobec tego odmówiono przyznania żądanego świadczenia.
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł JE. Podniósł w nim, że odmowa przyrznia żądanego świadczenia narusza zasadę ochrony praw nabytych. Stan faktyczny rodziny nie uległ zmianie, ponieważ żona nadal wymaga opieki, którą on sprawuje i nie podejmuje z tego powodu zatrudnienia.
Decyzją z dnia [.] maja 2013 r. nr [.], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [.] (dalej: "SKO w [.]" lub "Kolegium"), po rozpatrzeniu odwołania JE "od decyzji [.] z dnia [.].04.2013 r. (...) odmawiającej (...) przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego w związku z opieką nad niepełnosprawną żoną", utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. Podstawą prawną rozstrzygnięcia były art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. i art. 16a, art. 17, art. 24 i art. 26 ustawy o świadczeniach rodzinnych.
Organ odwoławczy ustalił, że podaniem z dnia 4 kwietnia 2013 r. JE zwrócił się do MOPS w [.] o ustalenie prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Powołaną decyzją organ I instancji odmówił przyznania stronie żądanego świadczenia. Wniesione przez JE dnia 7 maja 2013 r. odwołanie nie zasługiwało jednak na uwzględnienie, ponieważ nie zostały spełnione przesłanki przyznania żądanego świadczenia określone w art. 16a ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Ponadto w orzeczeniu o niepełnosprawności żony nie wskazano daty jej powstania, wobec czego niemożliwe było stwierdzenie ziszczenia się przesłanki z art. 17 ust. 1b u.ś.r.
Z powyższą decyzją nie zgodził się JE, wnosząc do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 16a, 24 i 26 u.ś.r. przez ich niezastosowanie pomimo dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych, a art. 17 przez jego niesłuszne zastosowanie. W ocenie skarżącego spełnia on wszystkie przesłanki wynikające z art. 16a ustawy o świadczeniach rodzinnych do przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego, natomiast jedyną przyczyną negatywnej dla niego decyzji była okoliczność wynikająca z art. 17 ust. 1b tej ustawy, która to przesłanka nie dotyczy świadczenia w postaci specjalnego zasiłku opiekuńczego, lecz świadczenia pielęgnacyjnego. Skarżący domaga się uchylenia decyzji organu I instancji i wydania orzeczenia o przyznaniu mu specjalnego zasiłku opiekuńczego, ewentualnie uchylenia ww. decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.