Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Zieliński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędzia WSA Maria Kwiecińska Protokolant St. sekretarz sąd. Joanna Wieczorkiewicz-Skoczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2013 r. sprawy ze skargi A. Ł. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] 2013 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
5 kwietnia 2012 r. Do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. (dalej: Kolegium) wpłynął wniosek A. Ł. o stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza Gminy R. z dnia [...] 2009r., nr [...] w sprawie przyznania A. Ł. dodatku do zasiłku rodzinnego na córki Z., A. i J. Ł. na okres od 16 sierpnia 2009r. do 31 października 2009 r. z tytułu opieki nad dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wychowawczego - opieki nad więcej niż jednym dzieckiem urodzonym w trakcie jednego porodu.
A. Ł. podniosła, iż decyzja Burmistrza Gminy R. została wydana z rażącym naruszeniem prawa tj. art. 107 § 1 i 3 oraz art. 8 i 11 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 8 pkt 2 w zw. z art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. 2006r., Nr 139, poz. 992 ze zm.) poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie, polegające na przyjęciu przez organ I instancji, że urodzenie więcej niż jednego dziecka podczas jednego porodu uprawnia wyłącznie do jednego dodatku z tytułu opieki na dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wychowawczego wynoszącego łącznie na wszystkie 400zł miesięcznie, podczas gdy w istocie zgodnie z tymi przepisami przysługuje taki dodatek na każde dziecko z osobna.
Decyzją z dnia [...] 2012 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Gminy R. z dnia [...] 2009r., nr [...].
Organ zauważył, iż z treści wniosku o stwierdzenie nieważności wynika, iż jako podstawę stwierdzenia nieważności decyzji wnioskodawczyni powołała przesłankę określoną w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Dalej stwierdził, iż błędna wykładnia bądź niewłaściwe zastosowanie przepisu może stanowić podstawę stwierdzenia nieważności decyzji wyłącznie w sytuacji stwierdzenia rażącego naruszenia prawa. Podkreślono przy tym, iż nie każde naruszenie prawa ma charakter rażący. Dla uznania, iż wystąpiło kwalifikowane naruszenie prawa, nie wystarczy samo ustalenie faktu jakiegokolwiek naruszenia prawa, lecz konieczne jest stwierdzenie i wykazanie, że miało ono charakter rażący. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych Kolegium wyjaśniło, iż rażące naruszenie prawa zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia prawa powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Rażące naruszenie prawa występuje, zatem w przypadku naruszenia przepisu prawnego, którego treść bez żadnych wątpliwości może być ustalona w bezpośrednim rozumieniu. Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. to oczywiste naruszenie jednoznacznego przepisu prawa, które równocześnie narusza zasadę praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.