Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska Asesor sądowy Grażyna Jeżewska - spr. Protokolant st. sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 września 2006 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie funkcjonariusz służby więziennej 1) stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji, 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.
Decyzją z dnia [...], nr [...], Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w O., po rozpoznaniu odwołania M. P., utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Zakładu Karnego Nr [...] w S. z dnia 7 października 2003 r., wydaną w trybie art. 155 k.p.a. w sprawie zmiany decyzji przyznającej M. P. nagrodę roczną za 2002 r. w wysokości 476.39 zł, i przyznania nagrody rocznej w wysokości 503.61 zł. Organ odwoławczy stwierdził, iż zweryfikowano jeden ze składników uposażenia funkcjonariusza, który wchodzi w skład podstawy wyliczenia nagrody rocznej, dlatego też należało zmienić decyzję z dnia 10 marca 2003 r. i uwzględnić wyższą kwotę dodatku służbowego. Jednocześnie uznano, że zaszła przesłanka do zastosowania trybu art. 155 K.p.a., gdyż w żądaniu strony z dnia 18 czerwca 2003 r., w którym ubiegała się o uchylenie decyzji w przedmiocie obniżenia dodatku służbowego, zawarta została pośrednio zgoda na zmianę decyzji na korzyść, również w zakresie zwiększenia nagrody rocznej za pełnienie służby w 2002 r.
W skardze na powyższą decyzję M. P. wniósł o unieważnienie rozstrzygnięć organów obu instancji. Stwierdził, że doręczone decyzje, z uwagi na tryb ich wydania i sposób uzasadnienia, wypełniają przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji, zawarte w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Konkretyzując swe zarzuty M. P. wskazał, iż rażąco naruszono art. art. 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 14 § 2 oraz art. art. 35 § 1 i § 3, 36, 61, 107 § 3, 131, 155, 156 § 1 pkt 2 K.p.a. w zw. z art. 31 ust. 4 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej.
Po rozpatrzeniu zarzutów skargi, Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w O., decyzją z dnia [...], nr [...], działając na podstawie art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i art. 156 § 1 pkt 2 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego, postanowił, uwzględniając zarzuty skargi w całości, uchylić decyzję własną z dnia [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Zakładu Karnego Nr [...] w S. z dnia 7 października 2003 r. w przedmiocie wyrównania nagrody rocznej za 2002 r. W uzasadnieniu decyzji organ przyznał, iż zgłoszony przez skarżącego zarzut naruszenia prawa jest słuszny, gdyż zgodna strony na zmianę decyzji w trybie art. 155 k.p.a. musi być udzielona wprost i wyraźnie, a nie może być dorozumiana. W tej sytuacji uznano, że M. P. nie wyrażał zgody na zmianę decyzji w tym trybie.
Przesyłając do Sądu akta administracyjne wraz ze skargą na decyzję z dnia 24 lutego 2004 r. oraz odpowiedzią na tę skargę, organ odwoławczy wniósł o umorzenie postępowania sądowego, wobec uwzględnienia w całości skargi i wydania w tej sprawie decyzji z dnia [...].
W piśmie z dnia 13 maja 2004 r., odnoszącym się do argumentacji organu podanej w odpowiedzi na skargę, M. P. zawarł kolejną skargę, tym razem na decyzję z dnia [...], której zarzucił, że nie odnosi się do decyzji z dnia 18 czerwca 2003 r., którą to decyzją został mu przywrócony dodatek służbowy. Zdaniem skarżącego, z uwagi na inne spory zawisłe przed sądem, zastosowanie winien mieć art. 125 § 1 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a nie art. 161 § 1 pkt 3 tej ustawy, jak tego domaga się organ. W kolejnym piśmie, z dnia 20 czerwca 2004 r., M. P. uzasadnił potrzebę wniesienia skargi na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia [...] przypuszczeniem, iż doszło do kolejnego naruszenia prawa.