§ 22 pkt 1 regulaminu wskazujący sposób ustalania ilości odprowadzanych ścieków w przypadku posiadania przez odbiorcę sprawnych urządzeń do pomiaru ilości wprowadzanych ścieków powtarza regulację ustawową zawartą w art. 27 ust. 4 ustawy. Stanowi on, że ilość odprowadzonych ścieków ustala się na podstawie wskazań urządzeń pomiarowych.
§ 22 pkt 2 reguluje sposób ustalania ilości odprowadzanych ścieków w sytuacji, gdy odbiorca nie posiada urządzeń pomiarowych lub gdy wskazania tych urządzeń są niewiarygodne. Kwestie zaś sposobu obliczania ilości ścieków regulują przepisy art. 27 ust. 5 i 6 ustawy.
§ 29 ust. 1 określający przypadki, w których przedsiębiorstwo może odmówić realizacji obowiązku przyłączenia do sieci nieruchomości osoby ubiegającej się o przyłączenie, w sytuacji przewidywanego pogorszenia warunków technicznych, skutkujących niemożliwością zachowania minimalnego poziomu usług, a także gdy zabraknie wymaganych zdolności produkcyjnych ujęć, stacji uzdatniania i oczyszczalni ścieków oraz zdolności dostawczych istniejących układów dystrybucji wody i odprowadzania ścieków, należy uznać za istotnie naruszający prawo, bowiem przepisem regulaminowym Rada wprowadziła pozaustawowe kryteria odmowy zawarcia umowy z nowym odbiorcą usług. Tymczasem, co zauważono w skardze, z art. 15 ust. 4 ustawy wynika wyraźnie obowiązek przedsiębiorstwa przyłączenia do sieci nieruchomości ubiegającej się o to osoby. Art. 5 ust. 1 ustawy określa natomiast obowiązek zapewnienia zdolności posiadanych urządzeń do realizacji dostaw wody. W tym zakresie nie może umknąć także i to, że na właścicielu nieruchomości - z mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008 ze zm.) - ciąży obowiązek przyłączenia nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej, który jest wyłączony jedynie w przypadkach określonych w tym przepisie. Z kolei, przepis § 29 ust. 4 regulaminu, stwierdzający, iż poziom dostępu do usług wodociągowych i kanalizacyjnych w przyszłości wyznaczają wieloletnie plany rozwoju wodociągowych modernizacji urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych, nie mieści się w wynikającym z art. 19 ust. 2 pkt 5 ustawy pojęciu "technicznych warunków określających możliwości dostępu do usług wodociągowo-kanalizacyjnych", przez co stanowi istotne naruszenie prawa.
W § 41 statuującym obowiązek przedsiębiorstwa obciążenia gminy należnościami za wodę pobraną na cele przeciwpożarowe, objęto postanowieniami aktu prawa miejscowego materię uregulowaną w akcie wyższego rzędu, a mianowicie w art. 22 pkt 2 ustawy, zatem i ten przepis regulaminu podlega stwierdzeniu nieważności.
Reasumując, stwierdzić należy, że niewypełnienie przez regulamin zakresu regulacji wymaganego normą kompetencyjną wynikającą z art. 19 ust. 2 pkt 1 - 9 ustawy uzasadniało stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości, pomimo że w treści regulaminu znalazły się przepisy, co do których nie dostrzeżono wadliwości. Zauważyć należy także, iż wprawdzie od dnia podjęcia zaskarżonej uchwały upłynął już jeden rok, ale skoro badana uchwała stanowi akt prawa miejscowego, to - w myśl art. 94 ust. 1 in fine ustawy o samorządzie gminnym w zw. z art. 147 § 1 P.p.s.a. - brak jest podstaw do stosowania art. 94 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym i orzekania przez Sąd o niezgodności z prawem zaskarżonego aktu.
Z tych względów, na podstawie art. 147 § 1 P.p.s.a. orzeczono, jak w sentencji. Orzeczenie zawarte w punkcie 2 wyroku oparto o przepis art. 152 tej ustawy.