Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędzia WSA Beata Kozicka (spr.) Protokolant St. inspektor sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2021 r. sprawy ze skargi D. T. na decyzję Wojewody O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie uznania za osobę bezrobotną i odmowy przyznania prawa do zasiłku uchyla zaskarżoną decyzję w części utrzymującej odmowę przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta O. z dnia [...], nr [...] w punkcie odmawiającym przyznania prawa do zasiłku.
Zaskarżoną decyzją z [...], nr [...], Wojewoda O. (dalej także: Wojewoda), działając na podstawie art. 10 ust. 7, art. 71 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz.1409 ze zm.), dalej także ustawa, lub u.p.z.r.p. oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm.), dalej także: Kpa, po rozpatrzeniu odwołania D. T. (dalej także: strona) od decyzji z [...], nr [...], wydanej przez Prezydenta Miasta O. o uznaniu go za osobę bezrobotną od dnia 11 stycznia 2021 r. i odmowie przyznania prawa do zasiłku - decyzję organu I instancji utrzymał w mocy.
Argumentując podjęte rozstrzygnięcie organ odwoławczy, po zaprezentowaniu dotychczasowego przebiegu postępowania, według chronologii zdarzeń, wskazał prawne regulacje przedmiotu stanowiące podstawę rozstrzygnięcia. W tych ramach przypomniał, że D. T. zarejestrował się w Powiatowym Urzędzie Pracy w O. 11 stycznia 2021 r. jako osoba bezrobotna. Na mocy decyzji z [...] nr [...] Prezydent Miasta O. orzekł o uznaniu strony za osobę bezrobotną z dniem 11 stycznia 2021 r. i o odmowie przyznania prawa do zasiłku w związku z faktem, że utrata prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego nie nastąpiła w związku ze śmiercią osoby nad którą sprawowana była opieka.
Od tej decyzji strona wniosła odwołanie w części dotyczącej odmowy przyznania zasiłku, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 8, art. 75, art. 77, art. 80 Kpa w związku z art. 32 Konstytucji RP (zasadą równości wobec prawa) oraz prawa materialnego, tj. art. 71 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 9 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Na wstępie rozważań organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy, prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy, z zastrzeżeniem art. 75, jeżeli w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni:
a) był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy, z wyjątkiem obowiązku opłacania składek za niepełnosprawnych o których mowa w art. 104; w okresie tym nie uwzględnia się okresów urlopów bezpłatnych trwających łącznie dłużej niż 30 dni.
b) wykonywał pracę na podstawie umowy o pracę nakładczą i osiągał z tego tytułu dochód w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia,
c) świadczył usługi na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług do których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo współpracował przy wykonywaniu tych umów, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę (...).