Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak -Sikora Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi P.R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]". Nr "[...]" w przedmiocie zmiany zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób oddala skargę. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku
Decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Departamentu Infrastruktury i Geodezji Urzędu Marszałkowskiego zmienił na wniosek T. W. wydane mu zezwolenie nr "[...]" z dnia "[...]" na wykonywanie regularnych przewozów osób na linii komunikacyjnej "[...]".
Wnioskiem z dnia "[...]" P. R. zwrócił się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Departamentu Infrastruktury i Geodezji Urzędu Marszałkowskiego z dnia "[...]" wskazując, że została wydana z rażącym naruszeniem przepisów ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) bowiem organ nie dokonał, przed jej podjęciem, analizy sytuacji rynkowej w zakresie regularnego przewozu osób.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[...]", Nr "[...]", działając na podstawie art. 157 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako: k.p.a.), odmówiło wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia "[...]" w sprawie zmiany zezwolenia nr "[...]" z dnia "[...]" na wykonywanie regularnych przewozów osób na linii komunikacyjnej "[...]". W uzasadnieniu wskazało, że P. R. nie jest podmiotem uprawnionym do skutecznego zainicjowania postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności powyższego zezwolenia wydanego innemu przewoźnikowi. Podniosło, iż nie legitymuje się on, w myśl art. 28 k.p.a., własnym interesem prawnym do złożenia wniosku, gdyż nie był podmiotem występującym o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy P. R. zarzucił decyzji Kolegium naruszenie art. 6, 7, 8, 11, 77 § 1, 80, 107 § 3 oraz 156 § 1 pkt 2 k.p.a oraz art. 18 ust. 1 pkt 1f, art. 24 ust. 2, art. 22a ust. 1 pkt 2 oraz 22a ust. 3, 5, 6 ustawy o transporcie drogowym polegające na błędnym uznaniu, iż okoliczności sprawy nie uzasadniają wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji z urzędu. Zarzucił, że Kolegium nie zajęło stanowiska odnośnie uchybienia wskazanego we wniosku oraz nie wskazało przyczyn, z powodu których odmówiło wszczęcia postępowania z urzędu. Podniósł również, iż interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a. może wypływać nie tylko z konkretnego przepisu powołanego jako podstawa materialnoprawna rozstrzygnięcia, ale i z przepisów regulujących prawa i obowiązki osób, których to prawa i obowiązki zderzają się z prawami i obowiązkami podmiotów, których uprawnienia wynikają z zastosowanego w sprawie przepisu prawa materialnego.
Decyzją z dnia "[...]", Nr "[...]", Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję własną z dnia "[...]". Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia podało art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. W uzasadnieniu podniosło, że przed ustaleniem czy decyzja zawiera wady kwalifikujące ją do stwierdzenia nieważności konieczne jest przeprowadzenie fazy wstępnej postępowania, które ma za zadanie ustalić, czy postępowanie zainicjowane wnioskiem jest w ogóle dopuszczalne. Polega to na zbadaniu, czy w sprawie nie wystąpiła niedopuszczalność przedmiotowa i podmiotowa, do której należy m.in. brak legitymacji po stronie wnioskodawcy. Argumentowało, iż zgodnie z normą art. 28 k.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Nadto, interes prawny musi być zawsze jednostkowy, realny, konkretny i sprawdzalny. Podstawą interesu prawnego dla określonego podmiotu może być tylko konkretny przepis prawa materialnego, który w ten sposób stwarza mu legitymację procesową. Z przepisu tego powinno wynikać, że dana osoba (fizyczna, prawna lub inna jednostka organizacyjna) może być obarczona powinnością określonego zachowania wyznaczonego zakazem lub nakazem, oczywiście dopiero po skonkretyzowaniu ich w decyzji administracyjnej przez organ administracji publicznej, działający w granicach jego właściwości i kompetencji. Wskazało, że decyzja w przedmiocie zmiany zezwolenia nr "[...]" w żaden sposób nie wpływa ani na prawa, jak i obowiązki P. R. Na jej mocy nie nałożono na wymienionego nowych obowiązków, jak również nie przyznano mu żadnych uprawnień. Fakt, iż P. R. jest zainteresowany rozkładem jazdy swego konkurenta w branży przewoźników należy rozpatrywać jedynie w znaczeniu interesu faktycznego, który nie uzasadnia uznania go za stronę, bowiem nie jest to interes prawny. Zatem, skoro wniosek o stwierdzenie nieważności złożył podmiot nie będący stroną, to merytoryczna ocena takiego wniosku jest niedopuszczalna. Dlatego też Kolegium nie mogło ustosunkować się do argumentów dotyczących wadliwości decyzji.