Dnia 14 lipca 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Lipiński sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2016 roku sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko-Mazurskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Miłomłynie z dnia 26 lutego 2016 roku nr XX/109/2016 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Miłomłyn w miejscowości Liwa stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w § 3 ust. 1 pkt 10, 11 i 14 oraz § 24 ust. 2 pkt 2.
Rada Miejska w M podjęła w dniu "[...]". uchwałę nr "[...]" w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy M w miejscowości L.
Na powyższą uchwałę skargę wniósł Wojewoda, reprezentowany przez r.pr. D. K., domagając się stwierdzenia nieważności § 3 pkt 14 i § 24 pkt 2 uchwały. W uzasadnieniu podano, że w § 3 pkt 14 zaskarżonej uchwały rada gminy zdefiniowała pojęcie intensywności zabudowy w sposób odmienny niż czyni to ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2015r. poz. 199 ze zm., dalej jako: u.p.z.p.), określając wskaźnik intensywności zabudowy jako parametr wyrażony udziałem powierzchni zabudowy w powierzchni terenu działki budowlanej, przy przyjęciu, że powierzchnia całkowitej zabudowy odnosi się do wszystkich kondygnacji nadziemnych budynków (§3 pkt 11 uchwały). Jak podano art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. określa intensywność zabudowy jako wskaźnik powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, czyli w stosunku do powierzchni całkowitej wszystkich kondygnacji, nie tylko nadziemnych. Podniesiono, że wyznaczone w planie wskaźniki intensywności zabudowy na podstawie definicji ustawowej i uchwalonej odniosą inny skutek w przestrzeni zagospodarowywanej, jednakże uchylenie uchwały w części (w wyżej wskazanym zakresie) nie uniemożliwi racjonalnego zagospodarowania terenu. Wyjaśniono, że powtórzenie regulacji ustawowych lub ich modyfikacja w akcie prawa miejscowego jest niedopuszczalne, gdyż trzeba się liczyć z tym, że powtórzony przepis będzie interpretowany w kontekście uchwały, w której go powtórzono, co może prowadzić do całkowitej lub częściowej zmiany intencji prawodawcy. Ponadto wskazano, że w § 24 pkt 2 przedmiotowej uchwały Rada, poprzez przyjęcie postanowienia, które umożliwia faktycznie dowolne lokalizowanie dojazdów, zatok postojowych oraz ścieżek rowerowych, przejść i ciągów pieszych na gruntach rolnych, naruszyła art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. Zgodnie bowiem z tym przepisem w planie miejscowym określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Wskazano, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem szczególnym, gdyż zawiera normy planowe, tj. normy określające zamierzone do osiągnięcia cele. Pod pojęciem "przeznaczenia terenu" należy zatem rozumieć określenie na przyszłość celu, któremu ma dany teren służyć. Przedmiotowy plan, we wskazanym powyżej zakresie, nie wypełnia podstawowych wymogów ustawowych, co do jednoznacznego przeznaczenia danego terenu. Powołane ustalenia planu są nieczytelne i mogą oznaczać niedopuszczalne przemieszczenie różnych funkcji na tym terenie oraz prowadzić do sytuacji nierozgraniczenia terenów o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania oraz doprowadzać do konfliktów w zagospodarowaniu danego terenu. Tego typu ustalenia powodują przy tym niepewność planistyczną, bo to którędy ostatecznie będzie przebiegała infrastruktura, drogi itd. zadecyduje inny podmiot (organ lub władający nieruchomością itp.) w bliżej nieokreślonej procedurze. Wskazano, że przepisy zawarte w aktach prawa miejscowego, które wspólnie z regulacjami ustawowymi stanowią podstawę do dekodowania norm prawnych, podlegających konkretyzacji w ramach procesów stosowania prawa, a tym samym w konsekwencji do ingerencji w sferę prawną osób będących adresatami działań administracji, powinny być redagowane w sposób czytelny i niebudzący wątpliwości interpretacyjnych.