Samo podjęcie przez radę gminy uchwały stwierdzającej zgodność planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego gminy w sytuacji, gdy ta zgodność faktycznie nie występuje, nie spełnia wymogu stawianego przez art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie Sędzia WSA Alicja Jaszczak - Sikora (spr.) Asesor WSA Renata Kantecka Protokolant Ewa Rychcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 października 2007 r. sprawy ze skargi Burmistrza Miasta na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.
Uchwałą Nr "[...]" z dnia "[..]" Rada Miejska "[...]" uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy w obrębie geodezyjnym "[...]".
Wojewoda rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia "[...]", znak: "[...]", stwierdził nieważność powyższej uchwały, gdyż ocenił, iż rażąco narusza ona prawo. W toku postępowania nadzorczego Wojewoda ustalił brak zgodności ustaleń miejscowego planu z ustaleniami studium. Z wyrysu planu miejscowego wynika bowiem, że teren przeznaczony w planie pod zabudowę mieszkaniową o symbolu 1 MN oraz teren przeznaczony pod zieleń urządzoną o symbolu 1 ZP w studium oznaczony jest jako teren łąk cennych przyrodniczo. Pozostaje to w rażącej sprzeczności z treścią art. 20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W złożonej skardze Gmina zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 2 pkt 5 w związku z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) polegające na naruszeniu samodzielności Gminy w sferze uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz uchybienie art. 91 ust. 1 tej ustawy przez przyjęcie, że przedmiotowa uchwała rażąco narusza prawo; art. 20 i art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.) poprzez naruszenie przez Wojewodę samodzielności skarżącej w sferze planowania przestrzennego, przyjmując bezzasadnie, że to temu organowi a nie gminie przysługuje wyłączna kompetencja do oceny zgodności studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy z uchwalonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz przez błędne przyjęcie, że nastąpiło naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego; art. 165 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez ograniczenie gminy w wykonywaniu władztwa planistycznego. Pełnomocnik Gminy wywodził ponadto, iż zgodność planu ze studium w niniejszej sprawie istnieje, gdyż zgodność tę należy pojmować jako niekolizyjność z planowanym rozmieszczeniem inwestycji celu publicznego i z ograniczeniami wynikającymi z przepisów odrębnych w odniesieniu do obszarów chronionych.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie. Wywiódł w uzasadnieniu, że zagwarantowania w art. 165 Konstytucji samodzielność gminy nie wyklucza jej podporządkowania prawu. Organy samorządu terytorialnego, jako organy władzy publicznej, obowiązane są działać na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji), co oznacza, że wszelkie akty prawne i czynności tych organów muszą być zgodne z obowiązującym ustawodawstwem, w tym z umowami międzynarodowymi ratyfikowanymi przez Rzeczpospolitą Polską. Wojewoda wskazał również, że samodzielność gminy nie wyklucza instytucjonalnego i społecznego nadzoru nad działaniami organów gminy, ani kontroli jej działalności, o czym stanowi wprost art. 171 Konstytucji. Ustawa o samorządzie gminnym przyznaje w art. 91 organom nadzoru kompetencje do władczego wkroczenia w działalność gminy. Z uprawnienia tego skorzystał Wojewoda, stwierdzając nieważność przedmiotowej uchwały. Wojewoda wywiódł, że skarżąca tylko formalnie wypełniła przesłankę wyrażoną w art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez stwierdzenie zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego tej gminy, uchwalonym uchwałą Nr "[...]" Rady Miejskiej z dnia "[...]". W toku postępowania nadzorczego Wojewoda stwierdził bowiem brak zgodności ustaleń przedmiotowego planu miejscowego z ustaleniami studium, co pozostaje w rażącej sprzeczności z art. 20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Organ ten podkreślił ponadto, że podstawową wytyczną określającą ustalenia przeznaczenia terenu objętego granicami planu jest studium gminne. Każde planowane przedsięwzięcie, wykraczające poza jego merytoryczne założenia winno być poprzedzone nowelizacją uchwały w sprawie studium.