Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi H. M. i Z. M. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie kary z tytułu nielegalnego użytkowania części obiektu budowlanego oddala skargę.
UZASADNIENIE:
Decyzją z dnia 12 listopada 2007 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, na podstawie art. 57 ust. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, ze zmianami) wymierzył H. M. i Z. M. karę w wysokości 75.000 zł z tytułu nielegalnego użytkowania części obiektu budowlanego Stacji Paliw "A" w M. w części pawilonu handlowego stacji paliw, rozbudowanego na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia 29 kwietnia 1998 r., wydanej przez Urząd Rejonowy w E. Organ nadzoru budowlanego I instancji w uzasadnieniu orzeczenia podał, że inwestor, na podstawie pozwolenia na budowę rozbudował istniejący pawilon handlowy przy stacji paliw o dodatkową powierzchnię. Decyzja o pozwoleniu na rozbudowę zawierała pouczenie o obowiązku zawiadomienia organu o zamiarze przystąpienia do użytkowania. Przeprowadzona wizja lokalna wykazała, że inwestor przystąpił do użytkowania rozbudowanego obiektu z naruszeniem art. 54 i 55 Prawa budowlanego. Wobec tego, na podstawie art. 57 ust. 7 tej ustawy należało wymierzyć karę obliczoną w zgodne z art. 59 f ust. 1.
W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik H. M. i Z. M. wnosił o jej uchylenie. Zarzucił, iż organ I instancji określił wysokość nałożonej kary bez podstawy prawnej. Podniósł, że uzasadnienie decyzji nie wskazuje, czy zobowiązanie zawarte w decyzji z dnia 29 kwietnia 1998 r. o pozwoleniu na rozbudowę ma uzasadnienie prawne w świetle poprzedzającej ja decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia 7 listopada 1994r. Ponadto zarzucił, że organ przyjął do obliczenia kary stawkę 500,- zł, która jest określona w art. 59 f ust. 2 Prawa budowlanego, to jest w przepisie, o którym nie mówi art. 57 ust. 7, określający zasady obliczania kary.
Decyzją z dnia 17 stycznia 2008 r. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję będącą przedmiotem odwołania. Z powołaniem się na przepisy art. 57 ust. 7 i art. 59 f ust. 1 Prawa budowlanego organ przedstawił sposób wyliczenia kary i stwierdził, że biorąc pod uwagę kategorię obiektu i współczynnik jego wielkości, kara została ustalona prawidłowo. Organ wskazał też, iż kwestia nałożenia kary i jej wysokości nie została pozostawiona organowi do swobodnego uznania.
We wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skardze na tę decyzję pełnomocnik H. M. i Z. M. wnosił o jej uchylenie oraz uchylenie decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania. Zarzucił, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art.156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego. Wskazał, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wymierzając karę powołał się jedynie na art. 57 ust. 7 Prawa budowlanego bez powołania się na przepis określający zasady obliczania tej kary, to jest art. 59 f tej ustawy. Przepis ten został powołany dopiero w uzasadnieniu orzeczenia. Ponadto wywodził, że przyjęta przez organ I instancji stawka kary jest ustalona w art. 59 f ust. 2, a kategoria obiektu w art. 59 f ust. 3 Prawa budowlanego, do których to przepis art. 57 ust. 7 nie odwołuje się. Zdaniem pełnomocnika skarżących decyzja organu I instancji w części dotyczącej obliczenia wysokości kary została wydana bez podstawy prawnej. Na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2008 r. pełnomocnik skarżących poparł skargę i podniósł dodatkowo, że zwielokrotniona o 10 razy stawka kary może być stosowana tylko w przypadku łącznego naruszenia art. 54 i art. 55 Prawa budowlanego, co w sprawie nie miało miejsca, ponieważ skarżący naruszyli tylko art. 54, co jest bezsporne.