Dnia 15 października 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Zgierski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant Starszy sekretarz sądowy Anna Kośka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2014 roku przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Ł. K. G. sprawy ze skargi J. M. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego 1) oddala skargę; 2) przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi adwokatowi Ł. S. prowadzącemu Kancelarię Adwokacką w Ł. przy ulicy [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu. LS
II SA/Łd 732/14
Uzasadnienie
Decyzją z dnia [...] Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych uchylił własną decyzję z dnia [...] i przyznał J.M. uprawnienie do świadczenia pieniężnego przewidzianego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) w maksymalnym wymiarze określonym w art. 3 ust. 1 ww. ustawy
W uzasadnieniu decyzji organ podał, ze strona złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z dnia 12 maja 2014 r. o odmowie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego i wniosek zasługiwał na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 4 ustawy uprawnienie do świadczenia jest przyznawane decyzją Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, na podstawie wniosku zainteresowanej osoby, zaopiniowanego przez właściwe stowarzyszenie osób poszkodowanych, i dokumentów oraz dowodów potwierdzających rodzaj i okres represji. Dla wydania decyzji pozytywnej na podstawie art. 2 pkt 2 ustawy o świadczeniu pieniężnym (...) konieczne jest więc ustalenie: 1) że osoba została deportowana (wywieziona) do pracy przymusowej w granicach terytorium państwa polskiego sprzed dnia 1 września 1939 r. lub z tego terytorium na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945 oraz 2) że praca była wykonywana w warunkach deportacji przez okres co najmniej 6 miesięcy.
J.M. wraz z wnioskiem o przyznanie świadczenia przedłożyła na dowód wysiedlenia do P. ankietę kierowaną do Powiatowego Biura Dowodów Osobistych, gdzie wskazała, że podczas okupacji przebywała w P. Ponadto w aktach sprawy znajdują się oświadczenia świadków, którzy potwierdzili okoliczność wykonywania przez stronę pracy przymusowej w domu dziecka, mieszczącym się w czasie okupacji w P. przy ul. A w zabudowaniach klasztoru A. Powyższe znalazło również potwierdzenie w zaświadczeniu B, że oblaci musieli opuścić klasztor w dniu 8 stycznia 1940 r. i od tego czasu służył on przez 1,5 roku jako dom starców, a następnie aż do stycznia 1945 r. jako dom dziecka, natomiast kościół został zamieniony na fabrykę.
Zatem organ, uwzględniając materiały dowodowe przedstawione przez stronę, przyznał jej uprawnienie do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej do Poznania w maksymalnym wymiarze określonym w art. 3 ust. 1 ustawy. Za udowodniony uznał okres od października 1942 r. do stycznia 1945 r.
Na decyzję ostateczną skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi złożyła J.M., wskazując, że świadczenie pieniężne przyznane decyzją Szefa Urzędu powinno być wypłacone od momentu złożenia przez nią pierwszego wniosku, a zatem od 1999 r.
W odpowiedzi na skargę Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje.
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Podkreślić przede wszystkim należy, że skarżąca nie kwestionuje w niniejszej sprawie wymiaru przyznanego świadczenia pieniężnego, przewidzianego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395 ze zm.). Przyznane ono zostało zresztą w maksymalnym wymiarze przewidzianym w art. 3 ust. 1 pkt 20 ustawy - czyli w kwocie 144,25 zł za 20 miesięcy trwania pracy przymusowej.