Dnia 30 maja 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski, Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska, Sędzia NSA Anna Stępień (spr.), , Protokolant Sekretarz sądowy Aneta Panek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 maja 2017 roku sprawy ze skargi Rady Miejskiej w Ł. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] stwierdzające nieważność uchwały Nr [...] Rady Miejskiej w Ł. z dnia [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części obszaru miasta Ł. położonej w rejonie ulic: A i B oraz alei C, w części dotyczącej terenu o symbolu 2U 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze; 2. zasądza od Wojewody [...] na rzecz strony skarżącej Rady Miejskiej w Ł. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. LS
Zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] lutego 2017 r. znak [...] Wojewoda [...], działając na podstawie art. 91 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2016 r., poz. 446, 1579) - dalej w skrócie "u.s.g.", w związku z art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2016 r., poz. 778, 904, 961, 1250, 1579) - dalej w skrócie "u.p.z.p.", stwierdził nieważność uchwały nr [...] Rady Miejskiej w Ł. z dnia [...] stycznia 2017 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części obszaru miasta Ł. położonej w rejonie ulic: A B i C oraz alei C, w części dotyczącej terenu o symbolu 2U.
Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ nadzoru wskazał, że w dniu 11 stycznia 2017 r. Rada Miejska w Ł. podjęła przedmiotową uchwałę, a o prowadzonym postępowaniu organ gminy został poinformowany zawiadomieniem o wszczęciu postępowania z dnia 7 lutego 2017 r.
Dalej organ nadzoru przywołał brzmienie art. 28 ust. 1 u.p.z.p. i wskazał, że zasady sporządzania aktu planistycznego dotyczą problematyki merytorycznej, która związana jest ze sporządzaniem tego dokumentu, a więc zawartości aktu planistycznego (część tekstowa, część graficzna), zawartych w nim ustaleń merytorycznych, a także standardów dokumentacji planistycznej. W przypadku planu miejscowego jego zawartość określa m.in. art. 15 u.p.z.p.
W ocenie organu nadzoru uchwała nr [...] została podjęta z istotnym naruszeniem zasad sporządzania planu miejscowego, w tym z naruszeniem art. 15 ust. 2 pkt 9 u.p.z.p., ponieważ w treści uchwały, jak i na rysunku planu nie wskazano strefy ochronnej od istniejącej linii wysokiego napięcia 110 kV, przebiegającej przez teren o symbolu 2U. Nie ustalono także szczególnych warunków zagospodarowania terenów w niej położonych oraz ograniczeń w ich użytkowaniu. Z treści dyspozycji art. 15 ust. 2 pkt 9 u.p.z.p. wynika, że ograniczenia w użytkowaniu określonego terenu, w tym zakazy zabudowy powinny być ustalone jednoznacznie w planie miejscowym w obrębie jego opracowania. Wyznaczenie strefy ochronnej od istniejącej linii wysokiego napięcia 110 kV podyktowane jest koniecznością ochrony ludzi i mienia przed negatywnymi skutkami jej oddziaływania (np. przed działaniem pola elektrycznego i elektromagnetycznego znajdującego się w bliskości przewodów i urządzeń elektroenergetycznych), przed skutkami awarii linii energetycznej, jak również niebezpieczeństwami związanymi z pracą innych urządzeń elektrycznych w tej strefie. Strefa ochronna jest zazwyczaj pasem wyłączonym z jakiegokolwiek użytku, na obszarze którego niemożliwa jest jakakolwiek zabudowa lub możliwe jest jego użytkowanie w określonej, ale zazwyczaj ograniczonej formie. Lokalizacja urządzeń przesyłowych, w tym w szczególności linii elektroenergetycznych, nie tylko podlega określonym wymaganiom, ale i wymusza określony sposób wykorzystania terenów leżących w pobliżu tych urządzeń. Dlatego też brak określenia strefy ochronnej w ustaleniach planu miejscowego stanowi nie tylko naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 9 u.p.z.p., ale ma także związek z możliwością egzekwowania roszczeń wynikających z art. 36 ust. 1-3 u.p.z.p. Tak więc brak odpowiedniej regulacji w tym zakresie skutkuje konsekwencjami dla potencjalnych inwestorów podczas prac inwestycyjnych, zagospodarowania działek, lokalizowania zabudowy oraz prowadzenia robót w zakresie zabudowy istniejącej. W ramach posiadanych kompetencji Rada Gminy uprawniona była do wskazania jednoznacznie przebiegu stref ochronnych od linii elektroenergetycznych tak, aby bez żadnej wątpliwości można było wskazać obszary, gdzie prawo własności doznaje ograniczeń. Tymczasem Rada nie wywiązała się z tego obowiązku. Organ podkreślił, że na konieczność ustalenia powyższej strefy ochronnej wskazano także w piśmie Dyrektora Generalnego A S.A. Oddział Ł. z dnia 16 kwietnia 2014 r. (odpowiedź na zawiadomienie o przystąpieniu do sporządzenia planu miejscowego) - "Dla linii napowietrznej 110 kV przebiegającej nad danym obszarem należy ustalić strefę ochronną, w której zakazuje się lokalizacji zabudowy przeznaczonej na stały pobyt ludzi, stanowisk pracy, składowisk wyrobów i materiałów lub maszyn i urządzeń budowlanych bezpośrednio pod linią elektroenergetyczną lub w odległości po 14,5 m od osi linii".