Dnia 5 września 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska, Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.), Sędzia NSA Anna Stępień, , Protokolant Sekretarz sądowy Aneta Panek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2017 roku sprawy ze skargi A. P. na zarządzenie Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] nr [...] w sprawie przyjęcia gminnej ewidencji zabytków miasta Ł. oddala skargę. LS
A.P. zaskarżył do sądu administracyjnego zarządzenie Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...], nr [...], w sprawie przyjęcia gminnej ewidencji zabytków, zarzucając zaskarżonemu aktowi naruszenie art. 22 ust. 4 i 5 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (tekst jednolity Dz.U. 2014r., poz. 1446 ze zm.), powoływanej dalej jako: "u.o.z." lub "ustawa", poprzez błędną wykładnię pojęcia zabytku i w konsekwencji ujęcie w gminnej ewidencji zabytków miasta Ł. nieruchomości, położonej w Ł. przy aleja A nr 4, która to nie ma cech zabytku, o których mowa w art. 3 ust. 1 u.o.z., a zatem nie powinna być ujęta w ewidencji, co skutkuje ograniczeniem praw skarżącego jako współwłaściciela przedmiotowej nieruchomości (art. 140 w zw. z 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny - tekst jednolity Dz.U. z 2016r., poz. 380 ze zm., powoływanej dalej jako k.c.).
Skarżący zarzucił także naruszenie art. 8 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. z 2016r., poz. 23 ze zm., powoływanej dalej jako k.p.a.), poprzez prowadzenie postępowania w przedmiotowej sprawie w sposób naruszający zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa, polegające na niezawiadomieniu współwłaściciela nieruchomości przy alei A nr 4 w Ł. o ujęciu jej w gminnej ewidencji zabytków.
W uzasadnieniu skargi A.P. wyjaśnił, że nabył umową sprzedaży z dnia 6 lutego 2013 roku, udziały w nieruchomości, położonej w Ł. przy aleja A nr 4, w wysokości 1/3 części, od spółki A z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł.. Dla przedmiotowej nieruchomości Sąd Rejonowy dla [...]-[...]. w Ł. [...] Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze: [...].
Skarżący podniósł, że jako współwłaściciel przedmiotowej nieruchomości, ma interes prawny w rozumieniu art. 101 ustawy z dni 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz.U. z 2016r., poz. 446 ze zm.), w zaskarżeniu przedmiotowego aktu prawa miejscowego. Jednocześnie wskazał, że pismem z dnia 27 grudnia 2016r. wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa.
Następnie skarżący przytoczył treść art. 22 ust. 4 i 5 u.o.z. i stwierdził, że wpis do gminnej ewidencji zabytków powoduje powstanie ochrony konserwatorskiej, tzn. w określonych sprawach potrzebne są uzgodnienia konserwatorskie. Zdaniem skarżącego, w świetle art. 3 pkt 1 u.o.z. przedmiotowa nieruchomość budynkowa, poza wiekiem, nie posiada wartości historycznej, naukowej ani artystycznej, która uzasadniałaby jej zachowanie w interesie społecznym. Nie można się zgodzić ze stanowiskiem organu, że znajdowanie się nieruchomości na terenie dawnego folwarku rodziny H. oraz zamieszkiwanie jej w późniejszym okresie przez J.H., który pełnił ówcześnie funkcję Przewodniczącego Rady Miejskiej w Ł. przesądza samoistnie o dziedzictwie kulturowym i historycznym nieruchomości.
Skarżący podkreślił, że ustawa nie wprowadza legalnej definicji wartości historycznej, jednak nie budzi wątpliwości, że rzecz posiadająca wartość historyczną musi przejawiać się doniosłym charakterem i jej wpływem na losy danego środowiska. W ocenie skarżącego, wpis został dokonany bez należytego ustalenia, czy budynek położony przy aleja A nr 4 spełnia kryteria wynikające z art. 3 pkt 1 u.o.z. Organ nie dokonał w tym zakresie żadnych ustaleń, nie dokonał analizy architektonicznej, nie zlecił opinii specjaliście z dziedziny historii sztuki, który mógłby ocenić walory architektoniczne i historyczne budynku. Organ gminy nie był tym samym w ogóle uprawniony do wpisania budynku do ewidencji zabytków. W związku z powyższym nie można się zgodzić z przedstawioną argumentacją organu, że jego wyłączne zainteresowanie zewnętrzną formą budynku, wyłącza konieczność przeprowadzenia odpowiedniej analizy i zbadania stanu technicznego budynku.