Jeżeli podczas wznowionego postępowania okaże się, że poprzednio wydana decyzja nie była wadliwa materialnie, a tylko formalnie /poprzez wadę procesową powodującą wznowienie postępowania/, to organ prowadzący postępowanie wznowione, jest uprawniony do zastosowania trybu z art. 146 par. 2 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w na rozprawie sprawy ze skargi Stefana M. na decyzję Wojewody P. z dnia 5 stycznia 1998 r. (...) w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w wyniku wznowionego postępowania - oddala skargę.
Stefan M. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję Wojewody P. z dnia 5 stycznia 1998 r., (...), utrzymującą w mocy decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w B. z dnia 29 grudnia 1997 r., (...), stwierdzająca wydanie decyzji Prezydenta Miasta B. z dnia 31 sierpnia 1992 r., (...) udzielającej zezwolenia Wydziałowi Techniczno-Inwestycyjnemu Urzędu Miasta w B. na budowę parkingu strzeżonego wraz z ogrodzeniem i uzbrojeniem w B., na osiedlu D., z naruszeniem prawa oraz wskazującą okoliczności, z powodu których nie uchylono wymienionej decyzji, a to z uwagi na to, że w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej.
W uzasadnieniu decyzji zaskarżonej podano, że m.in. w wypadku skarżącego nie została naruszona zasada ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich, gdyż wybudowany parking usytuowany jest w znacznej odległości /około 140 m/ od nieruchomości przy ul. L. 2, co skutecznie eliminuje istnienie oddziaływania na tę nieruchomość w zakresie określonym w art. 5 ust. 2 Prawa budowlanego. Organ orzekający wyjaśnił, że inwestor uzyskał wymaganą decyzję lokalizacyjną, posiadał kompletny projekt techniczny na budowę parkingu oraz prawo własności gruntu pod lokalizację tego obiektu, a zatem wykonał wszystkie obowiązki ustawowe, niezbędne do uzyskania pozwolenia budowlanego.
W tym stanie, w ocenie organu orzekającego, trafne jest rozstrzygnięcie, stwierdzające wydanie zakwestionowanej decyzji z naruszeniem prawa /art. 27a Kpa/ wówczas obowiązującego. Zdaniem organu odwoławczego, w dacie wydania powołanej decyzji właściwy rzeczowo organ wydałby Gminie B. pozwolenie na budowę przedmiotowego parkingu, odpowiadające w swej istocie decyzji wydanej przez Prezydenta Miasta B.
W skardze, wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wymienioną decyzję Wojewody P., Stefan M. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, jako wydanej z naruszeniem prawa. W obszernej skardze wskazano m.in., że skarżący przed wydaniem wymienionej decyzji pierwszoinstancyjnej oraz decyzji zaskarżonej, nie miał możliwości zapoznania się z dowodami zebranymi w sprawie, gdyż organy orzekające nie powiadomiły go o zakończeniu postępowania dowodowego. W odniesieniu do kwestionowanej decyzji z roku 1992, zdaniem skarżącego, została wydana na rzecz podmiotu, który w istocie nie mógł być stroną postępowania o wydanie pozwolenia na budowę. Wydział Techniczno-Inwestycyjny, na rzecz, którego to pozwolenie wydano, nie miał, bowiem osobowości prawnej i nie miał prawa reprezentować interesów gminy. Gmina, jako faktyczny inwestor, nie posiadała, zatem pozwolenia na budowę w ogóle.
W odpowiedzi na skargę, organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie. Po obszernym przedstawieniu przebiegu postępowania administracyjnego w tej sprawie oraz wskazaniu wydanych orzeczeń administracyjnych, organ drugiej instancji podniósł, że w istocie skarga zawiera zarzuty z art. 156 par. 1 pkt 1 Kpa, odnoszące się do kwestionowanej decyzji z roku 1992. W sprawie stwierdzenia nieważności tej decyzji została zaś wydana już decyzja, odmawiająca uchylenia zakwestionowanej decyzji z 1992 r. Także zarzut skarżącego o braku znajomości akt sprawy i zebranej tam dokumentacji, jest zdaniem strony przeciwnej niezasadny, gdyż skarżącemu zapewniono czynny udział w postępowaniu, czego dowodzą liczne pisma procesowe, składane przez skarżącego, na które udzielano wyczerpujących odpowiedzi. Na wezwanie Sądu, pismem z dnia 13 sierpnia 2001 r., (...), Kierownik Placówki Zamiejscowej w P. T. Ł. Urzędu Wojewódzkiego, wyjaśnił, że decyzja Wojewody P. z dnia 15 września 1997 r., (...), nie została uchylona.