Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2002 r. sprawy ze skargi Haliny D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P.-T. z dnia 11 grudnia 1998 r. (...) w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P.-T. decyzją z dnia 11 grudnia 1998 r. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta P.-T. z dnia 2 listopada 1998 r. (...), wydaną na podstawie art. 38 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ odmawiającą Halinie D. ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla projektowanej budowy zespołu 25 sztuk metalowych garaży na działce przy ul. D. 5 w P.-T. W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, iż organ I instancji odmówił Halinie D. ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowej inwestycji, uzasadniając to niezgodnością zamierzenia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. We wniesionym od tej decyzji odwołaniu Halina D., podała kilka przykładów dotyczących P.-T., gdzie na działkach przeznaczonych w planie pod budownictwo jednorodzinne powstały zespoły garaży od 4 do 40 sztuk. W tej sytuacji uważa odmowną decyzję za niezrozumiałą i krzywdzącą, świadczącą o niejednoznaczności postępowania władz miasta. Jej zdaniem, tymczasowe ustawienie przenośnych garaży, nie zmieni docelowego, określonego w planie miasta przeznaczenia działki. Organ odwoławczy zauważył, iż ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ następuje na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Plan ten jako akt prawa miejscowego wiąże zarówno właścicieli gruntów jak i organy administracji, rozstrzygające sprawy z zakresu gospodarki przestrzennej i nadzoru budowlanego. Ustalenia planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości /art. 33 ustawy/ określając ich przeznaczenie, jak również ograniczenia w zabudowie. Oznacza to, że żadne projektowane przedsięwzięcie inwestycyjne nie może kolidować z postanowieniami planu. Sankcją naruszenia tej zasady jest nieważność decyzji z powyższego zakresu /art. 16 pkt 1 i art. 34 powołanej wyżej ustawy/. Działka strony położona jest w P.-T. przy ul. D. 5. Według miejscowego ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego miasta P.-T., zatwierdzonego uchwałą nr XXV/140/88 Miejskiej Rady Narodowej w P.-T. z dnia 25 maja 1988 r. /Dz.Urz. Woj. P. nr 14 poz. 128 ze zm./, znajduje się ona na terenie oznaczonym symbolem 11.2S1.M. Teren ten jest przeznaczony pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne z dopuszczeniem obiektów szklarniowych i rzemieślniczych o uciążliwości mieszczącej się w granicach działki, gdzie uzupełnianie zabudowy może następować z zachowaniem istniejącego układu ulic. Zdaniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego zamierzona inwestycja na niezabudowanej, lecz przeznaczonej pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne działce jest sprzeczna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Projektowana skala przedsięwzięcia wskazuje na zamiar wprowadzenia nowej funkcji zagospodarowania terenu na obszar osiedla domów jednorodzinnych. Plan zagospodarowania przestrzennego miasta P.-T. nie statuuje zasad tymczasowego zagospodarowania terenów w opisanej jednostce urbanistycznej do czasu ich zagospodarowania zgodnie z podstawowym przeznaczeniem. Ustosunkowując się do wskazanych w odwołaniu przykładów wzniesienia garaży blaszanych na innych nieruchomościach, to "fakty te nie mogą przesądzać, w sytuacji nieruchomości objętej postępowaniem, o odstępstwach od ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego. Zostały one, bowiem zrealizowane, jak to wyjaśnił organ pierwszoinstancyjny, w odmiennych sytuacjach faktycznych i kształtowanych przez ustalenia powyższego planu i w tzw. uzupełnieniach istniejącej zabudowy".