Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Bursa Sędziowie : WSA Magda Froncisz WSA Tadeusz Kiełkowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 października 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi [...] Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością siedzibą w K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 7 czerwca 2019 r. znak [...] w przedmiocie uznania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym za nieuzasadnione oddala skargę
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, postanowieniem z dnia 7 czerwca 2019 r., znak [...], działając na podstawie art. 18, art. 33 § 1, art. 34 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1314 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeksu postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia [...] Sp. z o.o. z siedzibą w K. na postanowienie Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 10 czerwca 2016 r., nr [...], o uznaniu wniesionych zarzutów w sprawie toczącego się postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego numer [...] z dnia 23 marca 2016 r. w zakresie: "nieistnienia obowiązku", "odroczenia terminu wykonania obowiązku albo braku wymagalności obowiązku z innego powodu", "określenia egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, o którym mowa w art. 3 i 4", "niewykonalności obowiązku o charakterze niepieniężnym", "niedopuszczalności egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego" oraz "zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego" za nieuzasadnione - utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie organu I instancji.
Powyższe postanowienie, które jest przedmiotem skargi, zapadło w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.
Prezydent Miasta Krakowa, postanowieniem z dnia 10 czerwca 2016 r., nr [...], działając na podstawie art. 33 § 1 pkt 1, 2, 3, 5, 6 oraz 8, art. 34 § 4 oraz art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w związku z art. 124 k.p.a., po rozpoznaniu zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym wniesionych przez [...] Sp. z.o.o. z siedzibą w K., uznał wniesione zarzuty w sprawie toczącego się postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] z dnia 23 marca 2016 r. w zakresie nieistnienia obowiązku, odroczenia terminu wykonania obowiązku albo braku wymagalności obowiązku z innego powodu, określenia egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia o którym mowa w art. 3 i 4, niewykonalności obowiązku o charakterze niepieniężnym, niedopuszczalności egzekucji administracyjnej lub zastosowania środka egzekucyjnego oraz zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego - za nieuzasadnione. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ wskazał w szczególności, że w dniu 16 maja 2016 r. zobowiązany - [...] Sp. z.o.o. - złożył zarzuty dotyczące postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie wskazanego tytułu wykonawczego. Organ stwierdził, że art. 33 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym zawiera enumeratywnie wyliczone podstawy składanych zarzutów. Podstawy te mają charakter wyłączny i nie mogą być przez uczestników postępowania rozszerzane. Odnosząc się do podniesionych zarzutów organ stwierdził, że z przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie wynika obowiązek doręczenia zobowiązanemu wniosku wierzyciela (będącego w tym przypadku jednocześnie organem egzekucyjnym, w rozumieniu ustawy) o wszczęcie egzekucji, a zatem sugestia rzekomego pozbawienia zobowiązanego czynnego udziału w postępowaniu wyjaśniającym jest bezpodstawna. Okoliczność rzekomego otrzymania dotacji z funduszu rozwoju regionalnego, podobnie jak argumenty o sprzeczności z logiką i "podejściem biznesowym", nie mają żadnego znaczenia dla postępowania egzekucyjnego mającego na celu wykonanie obowiązku o charakterze niepieniężnym. Prowadzenie postępowania egzekucyjnego nie jest przedwczesne, ponieważ obowiązek nie został dobrowolnie wykonany pomimo doręczenia zobowiązanemu upomnienia. Organ egzekucyjny wyjaśnił, że obowiązek zobowiązanego wynika z decyzji Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 18 października 2012 r., zatwierdzającej projekt budowlany zamienny oraz zmieniającej decyzję pozwolenia na budowę z dnia 30 stycznia 2009 r. Zgodnie z tą decyzją określony został czas użytkowania wszystkich obiektów objętych pozwoleniem na budowę sezonowo, do końca 2015 r. - co oznacza, że przedmiotowe obiekty budowlane miały charakter tymczasowy i powinny być rozebrane w określonym terminie. Zatem nie było podstaw do wydania decyzji o nakazaniu przymusowej rozbiórki. W tym zakresie argumentacja zobowiązanego jest wewnętrznie sprzeczna, ponieważ z jednej strony stwierdził, że nie została wydana decyzja o nakazaniu przymusowej rozbiórki, a z drugiej strony twierdzi, że niewłaściwy organ nakazał przymusową rozbiórkę. Obowiązek rozbiórki obiektów w określonym terminie (do końca 2015 r.) jest jednym z warunków decyzji o pozwoleniu na budowę, a zatem zobowiązany mógł kwestionować decyzję w tym zakresie w postępowaniu administracyjnym dotyczącym decyzji zatwierdzającej projekt budowlany zamienny i zmieniającej decyzję pozwolenia na budowę, jednakże nie złożył wówczas odwołania od tej decyzji, a zatem jego twierdzenia są niezrozumiałe. Organ uznał, że również zarzut odroczenia terminu wykonania obowiązku albo braku wymagalności obowiązku z innego powodu jest bezpodstawny. Z pisma zobowiązanego oraz dołączonej do niego korespondencji z Wydziałem Skarbu Miasta UMK wynika zainteresowanie zobowiązanego zawarciem kolejnej umowy dzierżawy ze Skarbem Państwa oraz Gminą Miejską Kraków (w imieniu których działa Prezydent Miasta Krakowa przez Wydział Skarbu Miasta UMK). Jednakże z pism wynika, że wydzierżawiający nie tylko nie wyraził woli kontynuowania dzierżawy, ale podkreślił konieczność wydania przedmiotu dzierżawy po wygaśnięciu umowy, w stanie uporządkowanym, opróżnionym z wszelkich obiektów i ruchomości. Podjęcie przez Radę Miasta Krakowa uchwały z dnia 17 lutego 2016 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły II" nie oznacza, że taki plan miejscowy zostanie uchwalony, zastępując obecnie obowiązujący plan miejscowy. Odnośnie zarzutu określenia egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią decyzji organu administracyjnego, orzeczenia sądowego albo bezpośrednio z przepisu prawa Prezydent Miasta Krakowa podkreślił, że nie wydawał żadnej decyzji o przymusowej rozbiórce. Zupełnie niezrozumiałe jest stwierdzenie zobowiązanego, że przymusowa rozbiórka "wymagałaby uprzedniego pozwolenia lub zgłoszenia". Bezpodstawne są również twierdzenia zobowiązanego, że przymiot wierzyciela w przedmiotowym postępowaniu egzekucyjnym przysługuje Wojewodzie Małopolskiemu, a nie Wydziałowi Architektury i Urbanistyki, ponieważ bulwary wiślane "niewątpliwie spełniają ważny funkcję przeciwpowodziową na podstawie art. 82 ust. 3 i 4 Prawa budowlanego". Przedmiotowa decyzja zatwierdzająca projekt budowlany zamienny i zmieniająca pozwolenie na budowę została wydana przez Prezydenta Miasta Krakowa, a nie przez Wojewodę Małopolskiego, ponieważ przedmiotowe zamierzenie budowlane nie podlegało właściwości Wojewody Małopolskiego na podstawie art. 82 ust. 3 i 4 ustawy - Prawo budowlane, w szczególności przedmiotowa decyzja o pozwoleniu na budowę nie dotyczyła obiektów i robót budowlanych hydrotechnicznych piętrzących, upustowych, regulacyjnych, melioracji podstawowych oraz kanałów i innych obiektów służących kształtowaniu zasobów wodnych i korzystaniu z nich, wraz z obiektami towarzyszącymi (art. 82 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane). W tej sytuacji nie ma podstaw do przyznania przymiotu wierzyciela - Wojewodzie Małopolskiemu. Zarzut niewykonalności obowiązku o charakterze niepieniężnym jest, zdaniem organu I instancji, niezasadny. Minęło już kilka miesięcy od upływu terminu, w którym obiekty budowlane tzw. plaży powinny zostać rozebrane. Zobowiązany powinien podjąć stosowne działania przed upływem terminu (tj. przed 31 grudnia 2015 r.) albo przynajmniej po otrzymaniu upomnienia. Zarzut niedopuszczalności egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego jest również niezasadny. Wbrew twierdzeniu zobowiązanego egzekwowany obowiązek nie stał się bezprzedmiotowy. Zobowiązany pomija okoliczność, że obowiązek rozbiórki obiektów tzw. plaży wynika z warunku przedmiotowej decyzji zatwierdzającej projekt budowlany zamienny i zmieniającej decyzję o pozwoleniu na budowę (z dnia 18 października 2012 r.), a zatem przystąpienie do procedury planistycznej nie czyni tego obowiązku bezprzedmiotowym. Okoliczność, że Rada Miasta Krakowa przystąpiła do sporządzenia nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który ma zastąpić obecnie obowiązujący, nie oznacza, że taki plan miejscowy zostanie uchwalony, a jego treść będzie zgodna z oczekiwaniami zobowiązanego. Zresztą nawet gdyby został uchwalony nowy plan miejscowy zgodny z oczekiwaniami zobowiązanego, to nie uchylałoby to ciążącego na zobowiązanym obowiązku rozbiórki. Nowy plan miejscowy zgodny z oczekiwaniami zobowiązanego mógłby ewentualnie pozwolić zobowiązanemu na uzyskanie nowej decyzji o pozwoleniu na budowę dotyczącej nowego zamierzenia inwestycyjnego, o ile zobowiązany uzyskałby prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, którym i tak aktualnie nie dysponuje. Odnośnie zarzutu zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego poprzez nałożenie grzywny w celu przymuszenia zamiast wykonania zastępczego Prezydent Miasta Krakowa wyjaśnił, że zastosowanie środka egzekucyjnego w postaci wykonania zastępczego spowodowałoby konieczność wydania środków publicznych o znacznej wysokości przez Gminę Miejską Kraków. Wynikałoby to z konieczności przeprowadzenia procedury wynikającej z ustawy Prawo zamówień publicznych. Przeprowadzenie przetargu niewątpliwie wydłużyłoby postępowanie i w końcowym efekcie spowodowałoby poniesienie przez zobowiązanego znacznie wyższych kosztów niż w przypadku wykonania obowiązku bez pośrednictwa organu egzekucyjnego.