Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirosław Bator (spr.) Sędziowie: WSA Magda Froncisz WSA Małgorzata Łoboz po rozpoznaniu w dniu 8 września 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. F. i J. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1/ uchyla zaskarżoną decyzję; 2/ zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz S. F. i J. F. kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego;
Decyzją z dnia 30 sierpnia 2016 r. nr [...] Prezydent Miasta K. orzekł o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zamierzenia inwestycyjnego pn: "Budowa stacji bazowej nadawczo - odbiorczej transmisji danych nr [...] [...] przy ul. [...], [...] na działce nr [...] obr. [...]".
W dniu 27 stycznia 2017 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynął wniosek J. F. i S. F. o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji. Decyzji zarzucono naruszenie art. 7, art. 8, art. 9, art. 77, art. 107 § 1 i § 3 K.p.a. poprzez niepodanie konkretnej jednostki rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko; art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez pominięcie faktu, że mapa dołączona do wniosku o wydanie zaskarżonej decyzji nie zawiera naniesionego obszaru oddziaływania inwestycji (pól przekraczających wartości graniczne), albowiem nie uwzględnia faktycznej mocy EIRP anten sektorowych oraz radioliniowych, odbić od naturalnych przeszkód, faktycznych wysokości budynków oraz zjawiska kumulacji; art. 54 ust. 1 u.p.z.p. poprzez niewskazanie w zaskarżonej decyzji tylko w załączniku konkretnych mocy EIRP anten sektorowych i radioliniowych, co jest tożsame z uznaniem, że jest ona bezprzedmiotowa; art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 3 października o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko poprzez nieustalenie przedmiotu sprawy z jednoczesnym uznaniem, że bliżej niesprecyzowana inwestycja nie wymaga decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Zarzucono ponadto: brak podania analizy faktycznej mocy EIRP na danym kierunku emisji objętych analizą; brak podania maksymalnych tiltów możliwych do uzyskania dla danej anteny, niewskazanie, jaka na danym terenie może być dopuszczalna maksymalna wysokość zabudowy z jednoczesnym przyjęciem, że osie głównych wiązek promieniowania wystąpią na wysokościach niemożliwych do zabudowy; brak podania mocy anten radioliniowych wraz z określeniem czy wejdą w superpozycję z antenami sektorowymi; brak podania metody obliczeniowej oraz określenia jej maksymalnego błędu; brak podania czy uwzględniono w obliczeniach zjawisko odbić pól elektromagnetycznych od naturalnych przeszkód oraz anteny innych operatorów; brak podania w jakim stopniu czynniki zewnętrzne mogą zmieniać kierunki osi głównych promieniowania, brak podania czy w obliczeniach dotyczących rozkładu pól przekraczających wartości graniczne i odległości głównych wiązek promieniowania od miejsc dostępnych dla ludności uwzględniono rzeczywiste wysokości zabudowy oraz sytuację wysokościową terenu; brak jakiejkolwiek analizy. udowadniającej, że inwestycja nie wprowadzi ograniczeń w zagospodarowaniu terenu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 28 lipca 2017 r. nr [...] - działając na podstawie oraz art. 50, art. 52 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. 1073) oraz art. 156 § 1 w związku art. 157 i art. 158 Kodeksu postępowania administracyjnego, odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 30 sierpnia 2016 r. nr [...] W jej uzasadnieniu Kolegium wskazało, że kontrolowana w sprawie decyzja została wydana w ramach postępowania nieważnościowego - jednego z trybów nadzwyczajnych postępowania administracyjnego. Przedmiotem postępowania nadzwyczajnego nie jest przeprowadzenie "zwykłej" kontroli prawidłowości decyzji wydanych w postępowaniu zwykłym. Stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej jest instytucją szczególną, która stanowi wyjątek od ogólnej zasady trwałości decyzji, o której mowa w art. 16 k.p.a. Procedura stwierdzenia nieważności jest odrębnym i samodzielnym postępowaniem, a zadaniem organu prowadzącego postępowanie o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji jest ocena decyzji pod kątem kwalifikowanej niezgodności z prawem, tj. czy wydana została z naruszeniem przepisów określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Zatem postępowanie takie ma odrębną podstawę prawną i nie może być traktowane tak, jakby chodziło o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją ostateczną, rozstrzygającą o zastosowaniu prawa materialnego do danego stosunku administracyjno-prawnego (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1996r., sygn. akt III ARN 70/95, publ. OSNP 1996/18/258). Przytoczono orzecznictwo wskazujące na sposób rozumienia pojęcia "rażące naruszenie prawa" w kontekście zasady trwałości decyzji ostatecznych. Obowiązkiem organu stwierdzającego nieważność decyzji, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, jest wyraźne wykazanie, jaki konkretny przepis został naruszony i dlaczego naruszenie to organ ocenił jako rażące (zob. Wyrok NSA z dnia 17. 09. 1997 r., III SA 1425/96, niepublikowane; Wyrok NSA z dnia 21. 10. 1992 r., V SA 86/92, publ. ONSA z 1993 r., nr 1, poz. 23). Objęta niniejszym postępowaniem decyzja Prezydenta Miasta K. z dnia 30 sierpnia 2016 r. nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zamierzenia inwestycyjnego pn. "Budowa stacji bazowej nadawczo - odbiorczej transmisji danych nr [...] K. [...] przy ul. [...], [...] na działce nr [...] obr. [...]" - wydana została w trybie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Znamiennym jest, że w świetle art. 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich. Jednocześnie organ administracji publicznej nie może odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi, o czym stanowi art. 56 ustawy. W świetle art. 2 pkt 5 powyższej ustawy pod pojęciem "inwestycji celu publicznego" - należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami celem publicznym jest między innymi - wydzielanie gruntów pod drogi publiczne, drogi rowerowe i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji. W doktrynie zwraca się uwagę - a Kolegium podziela w zupełności ten pogląd - że pojęcie inwestycji celu publicznego jest w swojej istocie oparte na kryterium przedmiotowym, nie zaś podmiotowym czy funkcjonalnym. Oznacza to, że inwestycję tego typu stanowi każde działanie o znaczeniu lokalnym i ponadlokalnym, które realizuje cele publiczne, bez względu na to, czy inwestorem jest podmiot prywatny czy publiczny. Bezspornym jest, że budowa stacji bazowej telefonii komórkowej stanowi działanie o znaczeniu lokalnym. Przechodząc do dalszych rozważań, konkretyzacja obowiązków organu administracji w postępowaniu wyjaśniającym w przedmiocie lokalizacji danej inwestycji celu publicznego, wyrażona została wprost w art. 53 ust. 3 cyt. u.o.p.z.p., stanowiącym o kierunku merytorycznego rozpoznania sprawy (a więc o dopuszczalności ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, zgodnie z wnioskiem inwestora), w myśl którego, właściwy organ w postępowaniu związanym z wydaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dokonuje analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych oraz stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. Wynik postępowania wyjaśniającego znajduje swoje odzwierciedlenie w treści decyzji, zgodnie z art. 54 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w myśl którego decyzja o ustaleniu inwestycji, powinna m.in. określać: