Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Kazimierz Bandarzewski Sędziowie: WSA Renata Czeluśniak WSA Krystyna Daniel (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2016 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia Obrona Zwierząt z siedzibą w J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 13 listopada 2015 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie ochrony zwierząt skargę oddala.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z 28 września
2015 r., na podstawie art. 158 § 1, art. 157 § 1 i § 2 oraz art. 156 § 1 kpa w zw. z art. 7 ust. 6 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tj. Dz. U. z 2005 r., Nr 236, poz. 2008 ze zm.), odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza C. z 4 grudnia 2014 r., znak:[...] orzekającej o zezwoleniu J.K. prowadzącemu działalność pn. J.K. Gabinet Weterynaryjny "[...] " w O. na: (I) prowadzenie działalności w zakresie ochrony przed bezdomnymi zwierzętami, (II) prowadzenie schroniska dla bezdomnych zwierząt przy ul. [...] w C. - teren Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu organ wskazał, że wniosek o wszczęcie z urzędu postępowania o stwierdzenie nieważności ww. decyzji złożyło Stowarzyszenie Obrony Zwierząt w J. W uzasadnieniu żądania Stowarzyszenie, powołując się na cele statutowe swej działalności i interes społeczny, wskazało jako podstawę do stwierdzenia nieważności ww. decyzji przesłankę z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Wniesiono o stwierdzenie nieważności decyzji w części. W uzasadnieniu wskazano, że w decyzji sprzecznie z prawem określono obszar działalności prowadzenia schroniska dla bezdomnych zwierząt jako teren Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem Burmistrz C. wydał decyzję z naruszeniem właściwości terytorialnej organu gminy C.
Kolegium postanowieniem z 3 września 2015 r. wszczęło z urzędu postępowanie o stwierdzenie nieważności ww. decyzji.
W ocenie Kolegium, przedmiotowa decyzja nie zawiera podstaw uzasadniających stwierdzenie jej nieważności; nie zachodzą podstawy stwierdzenia nieważności określone w art. 156 § 1 pkt 3,4,5,6 oraz 7 kpa. Nie została ona również wydana bez podstawy prawnej. Dalej organ stwierdził, że przepisy o właściwości mają charakter bezwzględnie obowiązujący. Artykuł 19 k.p.a. nakłada na organ administracji publicznej obowiązek przestrzegania z urzędu swej właściwości rzeczowej, miejscowej i instancyjnej. Obowiązek ten ciąży na organie w momencie wszczęcia postępowania, jak również w każdym stadium postępowania administracyjnego. Podstawą materialno-prawną badanej decyzji była ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. W rozważnej sytuacji nie można mówić o niewłaściwości organu, bowiem ustawa odróżnia miejsce świadczenia usług od obszaru działalności objętej zezwoleniem, a podstawą dla określenia organu właściwego jest wójt, burmistrz, prezydent miasta właściwy ze względu na miejsce świadczenia usług (art. 7 ust. 6 ustawy). Schronisko dla bezdomnych zwierząt, a więc miejsce świadczenia usług zlokalizowane jest na terenie gminy C. przy ul. [...] w C. , a zatem Burmistrz C. był organem właściwym do wydania decyzji -zezwolenia w sprawie.
Z kolei rażące naruszenie prawa zachodzi, gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w przepisie prawnym, wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawa albo ich odmówiono, albo też wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem albo uchylono obowiązek. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą. Dla ustalenia rażącego charakteru naruszenia prawa istotne jest to, że rodzaj tego naruszenia i jego skutki powodują, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako rozstrzygnięcie wydane przez organy praworządnego państwa. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. Tymczasem przepis określający elementy zezwolenia w tym w szczególności element obszaru działalności objętej zezwoleniem (art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy) wymaga dokonania wykładni i nawet we wniosku stowarzyszenie przyznaje, że tak w istocie jest i takiej wykładni szczegółowej dokonało. Również NSA w wyroku z 17 marca 2015 r., II OSK 2136/13 przyznało, że kluczową kwestią jest wyjaśnienie użytego wśród obligatoryjnych elementów zezwolenia sformułowania: "obszar działalności objętej zezwoleniem" i dokonało dopiero wykładni użytego sformułowania.