Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Łomnicka Sędziowie: WSA Paweł Darmoń (spr.) WSA Agnieszka Nawara- Dubiel Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2016 r. sprawy ze skargi S.C. na uchwałę nr XLIX/526/2010 Rady Miejskiej w Olkuszu z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe-Zimnodół skargę oddala.
S. C. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Nr XLIX/526/2010 Rady Miejskiej w Olkuszu z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe - Zimnodół, domagając się stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały oraz zasądzenia kosztów postępowania.
Uzasadniając swój interes prawny we wniesieniu skargi powołał się na art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, który przyznaje prawo do wniesienia skargi każdemu, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętym przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej. Ustęp 2a tego artykułu wskazuje ponadto, że skargę na uchwałę bądź zarządzenie można wnieść do sądu administracyjnego w imieniu własnym lub reprezentując grupę mieszkańców gminy, którzy na to wyrażą pisemną zgodę.
Skarżący wskazał za orzecznictwem że związek pomiędzy własną, indywidualną sytuacją prawną skarżącego a zaskarżoną uchwałą musi w dacie wniesienia skargi powodować następstwo w postaci ograniczenia lub pozbawienia danego podmiotu konkretnych uprawnień lub nałożenia na niego obowiązków (wyrok NSA z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt II OSK 84/08) . Korzystanie z nieruchomości przejawia się w wykonywaniu aktów władztwa fizycznego nad nieruchomością (gospodarowanie zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem). Uniemożliwienie lub utrudnienie w sferze wykonywania aktów władztwa w tym sensie może polegać na różnego rodzaju immisjach materialnych i niematerialnych skierowanych na nieruchomość skarżącego. Istota ich wyraża się w tym, że określone przyczyny (praca budowli lub urządzeń technicznych) są źródłem przenikania w sferę nieruchomości sąsiedniej określonych elementów i zjawisk przyrody w szerokim tego słowa znaczeniu lub oddziaływania na nieruchomość określonych sił. Przyczyną sprawczą tych zakłóceń mogą być konstrukcje budowlane i urządzenia techniczne emitujące: dymy, gazy, wyziewy, zapylenia, wstrząsy, energie, hałas itd. Z tej grupy przypadków nie można wyłączać oddziaływania na samą stronę fizyczną istoty ludzkiej, tj. na stan psychiczny właściciela lub posiadacza nieruchomości. Hipoteza przepisu art. 144 KC obejmuje bowiem także tzw. immisje niematerialne, tj. immisje oddziaływające nie tylko na nieruchomość w powyższym sensie, ale na sferę psychiczną właściciela lub posiadacza nieruchomości, który na niej mieszka lub pracuje. Z reguły wchodzi tu w grę wywoływanie zagrożeń psychicznych, stresów i różnego rodzaju napięć psychicznych, naruszenie poczucia piękna, spokoju i bezpieczeństwa psychicznego, zdolności do wykonywania pracy, zdolności do wypoczynku we własnym domu itd. Dodatkowo należy wskazać, że w sporządzonej prognozie oddziaływania na środowisko dla miejscowego planu, który przewiduje na terenie oznaczonym symbolem "B. l E.R" możliwość lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej nie przeprowadzono dokładnej analizy akustycznej oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Autorzy planu w § 29 ust. 2 pkt 8) planu przyjęli a priori założenie, że odległość 400 m będzie wystarczająca, powołując się przy tym na nieznane prawu "przepisy odrębne" w zakresie minimalnej odległości elektrowni wiatrowych od zabudowy mieszkalnej.