Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krzysztof Wujek (spr.), Sędziowie NSA Tadeusz Michalik, Asesor WSA Małgorzata Walentek, Protokolant Joanna Spadek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2004 r. sprawy ze skargi W. W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie wymeldowania 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego [...]zł ([...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzją Wojewoda [...], powołując się na art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1980 r. - kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity w Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071) oraz na art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jednolity w Dz. U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960), utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z [...] r. nr [...], którą organ ten orzekł o wymeldowaniu W. W. z lokalu przy ul. A w K..
Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji u podstaw jej wydania legły następujące ustalenia faktyczne i prawne:
stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych organ gminy wydaje decyzję o wymeldowaniu osoby, która -
1) utraciła uprawnienie do przebywania w lokalu i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu, albo
2) bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu i nie przebywa w nim co najmniej przez 6 miesięcy, a nowego miejsca jej pobytu nie można ustalić.
W przypadku W. W. spełnione zostały przesłanki z części pierwszej wskazanego tu przepisu. Uprawnienia W. W. do przebywania w spornym lokalu zawsze miały charakter pochodny, wywodzący się z uprawnień jego właścicielki M. W. (matki skarżącego). Mocą wyroku Sądu Rejonowego w K. z [...]r., sygn. akt [...], opatrzonego rygorem natychmiastowej wykonalności nakazano skarżącemu opuszczenie i opróżnienie lokalu. Wyrok ten został wykonany, co poświadcza protokół z eksmisji z [...] 2000 r. Wykonanie wyroku spowodowało utratę uprawnień przez skarżącego do zamieszkiwania w tym lokalu, ponadto W. W. zeznał, że [...] 2000 r. w lokalu tym nie zamieszkuje. Na podstawie umowy darowizny z [...] 2001 r. właścicielem lokalu stał się P. W., co wynika z odpisu z księgi wieczystej Dz. Kw [...], wydanego przez Sąd Rejonowy w K..
W skardze na tę decyzję W. W. określił jako pochopną i błędną. Stwierdził, że wydano ją przy nieprawidłowych ustaleniach, jakoby o utracie jego uprawnień do przebywania w spornym lokalu zadecydował "prawomocny wyrok Sądu Rejonowego", gdy tymczasem był to wyrok zaoczny opatrzony rygorem natychmiastowej wykonalności, który został uchylony, a postępowanie w sprawie zostało umorzone. Ponieważ wyrok został przedtem wykonany utracił jedynie w sposób wymuszony możliwość przebywania w tym lokalu. Przekazanie lokalu mocą umowy darowizny P. W. nastąpiło w drodze przestępczej i w sprawie tej prowadzone jest postępowanie karne.
Wojewoda [...] wniósł o oddalenie skargi W. W., nie znajdując w niej podstaw do zmiany swego stanowiska. Odnosząc się do zarzutu dotyczącego nieuwzględnienia faktu, iż wyrok o eksmisji został uchylony, a poprzedzające go postępowanie umorzone organ odwoławczy stwierdził, że M. W. występując o eksmisję skarżącego z jej mieszkania, a następnie o jego wymeldowanie dała wyraz cofnięcia zgody na jego dalsze zamieszkiwanie w lokalu przy ul. A. Uchylenie wyroku orzekającego eksmisję nastąpiło po śmierci M. W., która nie zmieniła swojej woli pozbawienia skarżącego uprawnień do przebywania w jej lokalu. Ponadto uprawnienia skarżącego nie mogły trwać dłużej, niż uprawnienia jego matki, a te ustały z chwilą jej śmierci. Tak więc nawet gdyby wcześniej nie nastąpiła utrata uprawnień skarżącego do przebywania w tym lokalu, to i tak stałoby się to z chwilą śmierci jego właścicielki. Również obecny właściciel lokalu wystąpił z wnioskiem o wymeldowanie z niego W. W..