Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Leszek Kiermaszek Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Asesor WSA Iwona Bogucka Protokolant sekr.sąd. Beata Malcharek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 marca 2004 r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w B. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę o d d a l a s k a r g ę
Wójt Gminy W. decyzją z dnia [...] odmówił wydania pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego z pomieszczeniem gospodarczym i garażem przewidzianego, stosownie do wniosku T. i T. małż. S., do realizacji w B. na działkach o nr pgr.[...],[...].
U podstaw materialnoprawnych rozstrzygnięcia organ I instancji przywołał art.28 i 32 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (wówczas tekst jedn. Dz.U. z 2000 r. Nr 106, poz.1126 a obecnie Dz.U. z 2003 r. Nr 207, poz.2016 ze zm.) zwanej dalej prawem budowlanym oraz art.89 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne (Dz.U. Nr 38, poz.230 z późn. zm.).
Natomiast w uzasadnieniu podano, że sprawę rozpoznając ponownie, wobec uchylenia uprzedniej decyzji (również odmownej) przez organ odwoławczy w trybie art.138 § 2 kpa uznano, iż zamierzenie inwestycyjne jest sprzeczne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Analizując bardzo obszernie zapisy planu organ wykazywał, iż zamierzenie inwestorów zmierza do obejścia przepisu gminnego, gdyż doszło do fizycznego podziału nieruchomości na dwie działki budowlane, których powierzchnia nie "może stanowić gospodarstwa rolnego".
Nie zmienia tego poglądu, zdaniem organu dzierżawa sąsiedniej nieruchomości, albowiem nie została ona zawarta w formie aktu notarialnego gwarantującego trwałość umowy.
Przywołując jeszcze i takie okoliczności jak wystąpienie inwestorów o zmianę przeznaczenia działek w planie zagospodarowania przestrzennego z terenu upraw polowych na tereny budownictwa mieszkaniowego, obecny sposób zagospodarowania działki i "przedłożone dokumenty do wniosku" organ stwierdził, iż w takiej sytuacji należało odmówić wydania pozwolenia na budowę.
W odwołaniu T. S. i T. S. zarzucili rozstrzygnięciu obrazę art.32 ust.4 i art.33 ust.2 oraz art.35 ust.1-4 prawa budowlanego, i przypomnieli że o zgodności ich zamierzenia inwestycyjnego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przesądziła ostateczna decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...].
Podali także, iż zarzut dokonania podziału nieruchomości na dwie działki budowlane "jest niezgodny z prawdą" i odnieśli się do pozostałych argumentów zawartych w uzasadnieniu kwestionowanej odwołaniem decyzji.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] uchylił rozstrzygnięcie organu I instancji w całości i udzielił pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego z pomieszczeniem gospodarczym i garażem.
W motywach decyzji organ II instancji wskazał, iż inwestor przedłożył wszelkie niezbędne dokumenty wymagane prawem przy ubieganiu się o pozwolenie na budowę, natomiast nie można w tym postępowaniu badać legalności decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu.
Uznano, przywołując na poparcie tego poglądu tezy zawarte w orzecznictwie, iż nawet w przypadkach nie budzących wątpliwości wad decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, organ architektoniczno-budowlany nie jest uprawniony do orzekania w sprawach już raz rozstrzygniętych.