oddala skargę w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej narządu słuchu.
(...) Sąd nie dysponuje wiadomościami z zakresu nauk medycznych. Dociekania Sądu mają dlatego ograniczony charakter. Sprowadzają się do tego, czy postępowanie diagnostyczne odbyło się we właściwych placówkach i przez odpowiednich specjalistów i czy wynik badania jest przekonujący /por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 1997 r. III RN 59/96 - OSNAPU 1997 nr 17 poz. 309/.
W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/ zawarte jest dla Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej upoważnienie do szczegółowego określenia zasad o charakterze metodologicznym dotyczące rozpoznawania chorób zawodowych /par. 7 ust. 5/.
Minister skorzystał z tej delegacji i wydał w 1987 r. takie wytyczne.
Nie mogą one oczywiście przesądzać w konkretnej sprawie o tym co jest lub nie jest chorobą zawodową. Wolno natomiast wskazać na przesłanki lekarskie, które uzasadniają rozpoznanie z przeważającym prawdopodobieństwem.
Przy rozpoznawaniu uszkodzenia słuchu można sięgać w postępowaniu diagnostycznym do wytycznych w celu określenia, czy z lekarskiego punktu widzenia da się zakwalifikować schorzenie narządu słuchu jako zawodowe. Ubytek słuchu może mieć zawodową genezę /etiologię/, gdy chodzi o obustronny odbiorczy ubytek słuchu o wielkości co najmniej 30dB w uchu lepiej słyszącym. (...)
Oba wyniki badań laryngologicznych pozwalały organom inspekcji sanitarnej na konkluzję, że nie ma z lekarskiego punktu widzenia podstaw do zdiagnozowania ubytku słuchu jako zawodowego. Wniosek ten może uchodzić za obiektywnie prawdziwy, skoro ubytek słuchu jest znacznie niższy od granicznej wielkości /30 dB/.
W tej sytuacji nie da się podważyć podstawy faktycznej zaskarżonej decyzji. Przesądza ona o zgodności z prawem /par. 1 ust. 1 cyt. rozporządzenia/.
Skargę należało oddalić /art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.