Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Bogucka (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędzia WSA Rafał Wolnik, Protokolant Sekretarz sądowy Beata Malcharek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2007r. sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Miejskiej w P. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.
Wojewoda skargą z dnia [...] r. wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miasta w P. z dnia [...] r., nr [...] podjętej w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Uchwałą tą uchwalono miejscowy plan zagospodarowania dla terenu położonego w północnej części dzielnicy [...] w P. Wojewoda zarzucił, że uchwała jest sprzeczna z art. 36 ust. 4 oraz art. 15 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80, poz. 717 ze zm.) oraz z § 4 pkt 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164, poz. 1587).
W uzasadnieniu podniesiono, że w § 32 ust. 1 uchwały Rada ustaliła stawkę procentową służącą naliczaniu jednorazowych opłat z tytułu wzrostu wartości nieruchomości objętych planem, dla nieruchomości nie stanowiących własności gminy, zlokalizowanych na terenie o symbolu [...] w wysokości [...]. Natomiast w § 32 ust. 2 uchwały, w odniesieniu do pozostałych terenów ustalono, że nie przewiduje się wzrostu wartości nieruchomości z tytułu uchwalenia planu i dla tych terenów żadna stawka nie została ustalona. Wojewoda zarzucił, że wobec powyższego Rada uchwaliła plan pozbawiony elementu obligatoryjnego, jakim są stawki procentowe przewidziane w art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy. Stawki te są podstawą do obliczenia opłaty, o jakiej mowa w art. 36 ust. 4 ustawy. Uchwała narusza jednocześnie § 4 pkt 13 rozporządzenia, zgodnie z którym ustalenia dotyczące stawek procentowych powinny zawierać stawki procentowe w przedziale od [...] do [...] i dotyczyć wszystkich terenów, określonych w projekcie planu miejscowego zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy, przy czym ich wielkość może być różna dla poszczególnych terenów.
Wojewoda zastrzegł, że nie stanowi wyczerpania delegacji zawartej w art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy zapis dotyczący pozostałych terenów. Po pierwsze obligatoryjnie ustalane stawki winny być określone w procentach a gmina decydując się ewentualnie na zaniechanie pobierania opłat winna je ustalić na poziomie [...]. Po wtóre, ani przepisy ustawy, ani przepisy innych aktów nie upoważniają Rady do decydowania o braku wzrostu wartości nieruchomości, wyceną zajmują się rzeczoznawcy poprzez opracowanie operatu szacunkowego. Poprzez wprowadzenie negowanego zapisu Rada rozstrzygnęła zatem o kwestii pozostającej poza sferą jej kompetencji. Art. 15 ust 2 ustawy zawiera zamknięty katalog elementów, jakie mogą być uregulowane w planie miejscowym.
W odpowiedzi na skargę Rada Miasta wniosła o jej oddalenie, oceniając zarzuty jako nieuzasadnione. Podniesiono, że uchwała nie narusza § 4 pkt 13 rozporządzenia, albowiem w tym zakresie przekracza ono upoważnienie ustawowe zawarte w art. 16 ust. 2 ustawy.
Rada Miasta wyjaśniła, że nie zadecydowano poprzez podjęcie uchwały o braku wzrostu wartości nieruchomości, albowiem na terenie objętym planem istniało już budownictwo mieszkaniowe. Zagospodarowanie terenu nie uległo zmianie. Poprzedni plan, który utracił moc obowiązującą z mocy prawa, przewidywał taki sam zakres zagospodarowania. Uchwalony plan ma charakter regulacyjny, ujednolica zasady gospodarowania na terenach obecnie zabudowanych. Skoro zatem wartość nieruchomości nie uległa zmianie, to nie można ustalać stawki procentowej. Wskazano także, że szacowanie w takim przypadku nieruchomości dla wykazania braku wzrostu wartości pociąga skutki finansowe dla budżetu gminy i grozi zarzutami o niegospodarność. Za wadliwe uznano również żądanie określenia stawki w wysokości [...]. Uchwalane przez gminę stawki służą ustalaniu tzw. renty planistycznej, której obowiązek naliczenia i zapłaty powstaje w sytuacji wzrostu wartości nieruchomości. Stąd za niedopuszczalne należy uznać przyjmowanie stawki [...]. Natomiast § 4 pkt 13 rozporządzenia MI przekracza delegację ustawową, albowiem wysokość stawek określił ustawodawca w art. 36 ust. 4 ustawy. Stąd ustalenie stawki [...] dla terenów, których wartość wzrosła, jest niedopuszczalne. Zarzucono także organowi nadzoru niekonsekwencję, albowiem zawierająca analogiczne postanowienia uchwała z dnia [...] r. nr [...] nie została zaskarżona.