Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędzia NSA Stanisław Nowakowski Sędzia NSA Wiesław Czerwiński (spr.) Protokolant: Diana Wojtowicz po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi M. i R. C. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 6 listopada 2001 r., nr [[...]] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę.
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 6 listopada 2001 r. nr [[...]], po rozpoznaniu odwołania M. i R. C., utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 18 września 2001 r. nakazującą M. i R. C. rozbiórkę obiektu budowlanego o konstrukcji drewnianej pełniącego funkcję domku letniego, nietrwale związanego z gruntem wraz z elementami betonowymi, na których obiekt postawiono oraz obiektu budowlanego ustępu o konstrukcji drewnianej nietrwale związanego z gruntem wzniesionymi na działce nr [[...]] w K. bez wymaganego pozwolenia na budowę.
W uzasadnieniu decyzji podkreślono, że bezspornym jest, iż przedmiotowe obiekty zostały wybudowane w 1993 r. bez wymaganego prawem (art. 28 prawa budowlanego z 1974 r.) pozwolenia na budowę. Zaskarżona decyzja została podjęta na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1974 r. Zgodnie z planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego gminy K. zatwierdzonym uchwałą Rady Gmina nr [[...]] z dnia 30 lipca 1993 r., działka nr [[...]], na którym zostały posadowione przedmiotowe obiektu budowlane, jest terenem upraw rolnych i łąk i na taki cel powinna być wykorzystana. Powyższa lokalizacja jest niezgodna z planem co uzasadnia wydanie nakazu rozbiórki.
Organ odwoławczy z podstawy prawnej wyeliminował art. 48 Prawa budowlanego z 1994 r. uznając, że jest on niewłaściwie powołany.
Skargę na powyższą decyzję złożył pełnomocnik M. i R. C.
W skardze zarzucił obrazę prawa materialnego art. 37 ust. 1 pkt 1 i art. 40 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane i art. 2 Konstytucji RP, obrazę prawa materialnego art. 42 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane oraz obrazę prawa procesowego art. 7 i 77 § 1 K.p.a.
Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz rozważenie złożenia pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego w związku ze sprzecznością art. 1 ustawy z dnia 22 grudnia 1999 r. o zmianie ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 111, poz. 1279) z art. 2 Konstytucji RP.
W uzasadnieniu skargi wskazał, że Wójt Gminy dopuścił wskazany budynek do użytkowania, konsekwencją czego jest decyzja wymiaru podatku od nieruchomości, w której do podstawy wymiaru wliczono dom letniskowy o pow. 35 m2 i w 2001 r. opodatkowano go stawką 5,29 zł za m2. Zgodnie z przepisami o podatku od nieruchomości momentem powstania obowiązku podatkowego jest oddanie budynku do użytkowania. W tej sytuacji konsekwencją objęcia budynku podatkiem od nieruchomości jest jego dopuszczenie do użytkowania a nakaz rozbiórki jest sprzeczny z decyzją organu dopuszczającego budynek do użytkowania. Zatem decyzja została wydana z naruszeniem art. 42 Prawa budowlanego z 1974 r.
W dalszej części skargi wskazano, że ustalenie organu co do obowiązywania planu zagospodarowania przestrzennego gminy K. zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy z dnia 16 sierpnia 1993 r. oparte jest na przepisach prawa wydanych z naruszeniem art. 2 Konstytucji RP. Zgodnie z pierwotnym brzmieniem art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym ustalono pięcioletni okres przejściowy w którym miały obowiązywać plany uchwalone pod rządami poprzednich ustaw. Przepis ten był kwestionowany w skardze Rzecznika Praw Obywatelskich do Trybunału Konstytucyjnego. Wyrok TK z 5.12.1995 r. K 6/95 uznał wprowadzenie tego przepisu za dopuszczalne. Przedłużenie okresu przejściowego o kolejne 2 lata prowadzi do sytuacji, gdy "stan przejściowy" stał się w istocie stanem permanentnym. Ustawa została formalnie opublikowana i weszła w życie w ostatnim dniu obowiązywania pięcioletniego okresu przejściowego. Faktycznie dziennik ustaw ukazał się kilka tygodni później. Taki sposób wprowadzenia niezwykle istotnych dla wykonywania prawa własności ustaw jest oczywistym naruszeniem zasady zaufania obywateli do państwa wynikającej z art. 2 Konstytucji RP. W momencie wygaśnięcia planu zagospodarowania przestrzennego skarżący w dniu 1 stycznia 2000 r. miałby prawo do zalegalizowania wzniesionego przez siebie budynku. Przedłużenie obowiązywania planów wskazaną ustawą pozbawiło skarżących tego prawa. W tej sytuacji złożenie pytania prawnego jest uzasadnione.