Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Krzysztof Ziółkowski Sędzia WSA Janina Guść Protokolant Starszy sekretarz sądowy Katarzyna Gross po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2010 r. na rozprawie sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 30 lipca 2009 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o warunkach zabudowy odnośnie ustalenia wysokości stawki procentowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości uchyla zaskarżoną decyzję.
Po rozpatrzeniu wniosku A. P. Wójt Gminy C. decyzją z dnia 3 lipca 2007 r., nr [...], działając na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 59 ust. 1, art. 60, art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (DZ.U. z 2003 r., nr 80 poz. 717 z póżn. zm.) oraz art. 94 ust. 1 ustawy z 2004 r. o gospodarce nieruchomościami (DZ.U. z 2004 r., nr 261 poz. 2603 z póżn. zm.) ustalił dla działki nr [...] obręb geodezyjny R. warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla realizacji zabudowań mieszkalnych - budynek mieszkalny parterowy z poddaszem użytkowym, niepodpiwniczony wraz z infrastrukturą na wydzielonej z działki nr [...] działce [..] pod planowaną zabudowę mieszkaniową, obręb R., gmina C.
Wnioskiem z dnia 5 czerwca 2009 r. A. P. wniósł o stwierdzenie nieważności punktu 8 wymienionej decyzji, w którym określono 15 % stawkę dla ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, wskazując, że przedmiotowa decyzja wydana została bez podstawy prawnej co oznacza, że zawiera wadę o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 kpa.
Rozpatrujące sprawę w trybie nadzoru Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z dnia 30 lipca 2009 r., Nr [...] odmówiło stwierdzenia nieważności punktu 8 decyzji Wójta Gminy C. z dnia 3 lipca 2007 r., gdyż organ nie dopatrzył się aby niniejsza decyzja w punkcie 8 została wydana z rażącym naruszeniem przepisów prawa bądź bez podstawy prawnej.
W uzasadnieniu SKO wskazało, iż organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji ostatecznej (prawomocnej), która jest dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa: 1) wydana został z naruszeniem przepisów o właściwości; 2) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa; 3) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną; 4) została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie; 5) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały; 6) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą; 7) zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.
Zdaniem Kolegium żadna z przyczyn nieważności wskazanych w tym przepisie w niniejszej sprawie nie występuje, dotyczy to w szczególności wady wskazanej we wniosku, to jest wydania decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 kpa). Kolegium podkreśliło, że stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest wyjątkiem od ogólnej zasady stabilności decyzji, o której mowa w art. 16 kpa, toteż może mieć miejsce w przypadku, gdy badane rozstrzygnięcie dotknięte jest w sposób oczywisty przynajmniej jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa. Powołując się na utrwalone orzecznictwo sądowe SKO wskazało, że cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą. Chodzi przy tym o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny. Ocenie przy ustaleniu rażącego naruszenia prawa podlegają łącznie dwie przesłanki: oczywistość naruszenia prawa oraz charakter przepisu, który został naruszony. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, bez odwoływania się do wyniku wykładni. Wskutek tego o rażącym naruszeniu prawa można mówić w razie oczywistego naruszenia prawa tj. gdy dane rozstrzygnięcie stoi w oczywistej sprzeczności z jasno sformułowanym przepisem prawa, który nie wymaga wykładni (np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 stycznia 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 2253/06, publ. LEX nr 322405). Istotne naruszenie przepisów prawa (postępowania lub prawa materialnego) mające istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru, jeżeli nie nosi cech rażącego naruszenia prawa (wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn akt I OSK 883/05, publ. LEX nr 299873). Rażące naruszenie prawa stanowi kwalifikowaną postać naruszenia prawa i nie może być utożsamiane z każdym naruszeniem prawa. O rażącym naruszeniu prawa można mówić jedynie wówczas, gdy stwierdzone naruszenie, przy uwzględnieniu okoliczności danej sprawy, ma znacznie większą wagę aniżeli stabilność ostatecznej decyzji administracyjnej. (np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 listopada 2005 r., sygn. akt VII SA/Wa 513/05, publ. Lex nr 199041).