Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Klotz Sędziowie sędzia WSA Grzegorz Saniewski asesor WSA Mariusz Pawełczak (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 26 października 2021 r. sprawy ze skargi D. H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] marca 2021 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę
1. Pismem z dnia [...] grudnia 2020r. D. H. (skarżący), wniósł o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu niepodejmowania zatrudnienia w związku ze sprawowaniem opieki nad niepełnosprawną w stopniu znacznym matką G. H.. W powyższym wniosku zawarto oświadczenie, że D. H. w celu spełnienia przesłanek do przyznania mu świadczenia pielęgnacyjnego, rezygnuje z ustalonego prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego.
2. Decyzją z dnia [...] stycznia 2021r. Burmistrz Miasta A. K. odmówił skarżącemu przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wnioskowanego na matkę.
W uzasadnieniu organ wskazał, że z przedłożonego orzeczenia o niepełnosprawności osoby wymagającej opieki wynika, iż trwała niezdolność do samodzielnej egzystencji datuje się od [...] lipca 2014r. a więc po ukończeniu 25 roku życia. Tym samym w sprawie nie została spełniona przesłanka z art. 17 ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (tj. Dz.U. z 2020r. poz. 111 ze zm. - dalej "u.ś.r."). W ocenie organu przeszkodą do przyznania wnioskowanego świadczenia jest również to, że skarżący ma ustalone prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego.
3. W odwołaniu strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i bezpośrednie przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.
Skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono:
- błędne zastosowanie normy prawnej wyrażonej w art. 17 ust. 1b pkt 1 i 2 u.ś.r. bez uwzględnienia okoliczności, iż na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014r., sygn. K 38/13 doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a przez to naruszenie art. 7 oraz art. 190 ust. 1 Konstytucji RP;
- dokonanie błędnej wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1b u.ś.r., polegającej na pominięciu celów ustawy i przyjęcie, że okoliczność pobierania przez odwołującego specjalnego zasiłku opiekuńczego przyznanego w oparciu o art. 16a u.ś.r. stanowi negatywną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, a w konsekwencji błędne uznanie, że fakt pobierania przez odwołującego specjalnego zasiłku opiekuńczego ma przesądzające znaczenie dla oceny wniosku o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego;
- naruszenie art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b w zw. z art. 27 ust. 5 u.ś.r. poprzez nieuwzględnienie normy prawnej określonej w art. 27 ust. 5 u.ś.r. co w konsekwencji skutkowało nieprzyjęciem, że w sytuacji odwołującego nastąpił zbieg prawa do świadczenia pielęgnacyjnego i specjalnego zasiłku opiekuńczego, implikujący prawo do dokonania wyboru jednego ze świadczeń i przesądziło o braku prawa odwołującego do świadczenia pielęgnacyjnego z uwagi na pobieranie specjalnego zasiłku opiekuńczego oraz doprowadziło do błędnej konstatacji, że nie jest możliwe przyznanie odwołującemu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego na wniosek złożony w trakcie pobierania specjalnego zasiłku opiekuńczego i ostatecznie skutkowało załatwieniem sprawy w sposób kolidujący ze słusznym interesem odwołującego;