Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Joanna Brzezińska (spr.) Sędziowie sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz asesor WSA Katarzyna Korycka Protokolant asystent sędziego Jacek Grzegorzewski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2018 r. sprawy ze skargi E. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą: [...] na decyzję [...] Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w B. z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie zakazu wprowadzenia do obrotu produktu 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Lekarza Weterynarii w S. nr [...] z dnia [...] stycznia 2018 r., 2. zasądza od [...] Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w B. na rzecz E. K. kwotę 1177 (tysiąc sto siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z dnia [...] lipca 2016r. nr [...] ([...]) Powiatowy Lekarz Weterynarii w Ś. (dalej PLW), w związku z protokołem z czynności kontrolnych z 30.11.2015r. nr [...], przeprowadzonych w przedsiębiorstwie [...] oraz dokumentacją przedstawioną przez podmiot w postaci opinii zespołu badawczego Instytutu Technologii Mięsa Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu z [...] stycznia 2016r., zakazał:
- wprowadzania do obrotu mięsa "mielonego garmażeryjnego wieprzowego z łopatki" zawierającego dodatki: E 250, E 407 oraz E 575, które nie są dopuszczone do stosowania dla kategorii surowy wyrób mięsny w rozumieniu rozporządzenia (WE) 853/2004 - jaki stanowi "mielone garmażeryjne wieprzowe z łopatki" (rozdz. II, art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego I Rady (WE) nr 1333/2008 z 16 grudnia 2008r. w sprawie dodatków do żywności (Dz.Urz. WE L 354/16 z 31.12.2008),
- wprowadzania do obrotu "kiełbasy białej" zawierającej dodatki: E 451, E 450, E 407, E 316, które nie są dopuszczone do stosowania dla kategorii surowy wyrób mięsny w rozumieniu rozporządzenia (WE) 853/2004 - jaki stanowi "kiełbasa biała" (rozdz. II, art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego I Rady (WE) nr 1333/2008.
Decyzja ta został utrzymana w mocy decyzją [...] Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w B. (dalej [...]WLW) z dnia [...] sierpnia 2016r., nr [...].
Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2017r. sygn. II SA/Bd 1274/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, uwzględniając skargę E. K., uchylił powyższą decyzję [...] Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w B. oraz poprzedzającą ją decyzję PLW z dnia [...] lipca 2016r.
W uzasadnieniu wyroku Sąd, przywołując art. 54 ust. ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt, wskazał, że prawodawstwo wspólnotowe zawiera zestaw reguł mających na względzie eliminowanie lub ograniczanie dopuszczalnych poziomów zagrożenia ludzi i zwierząt i gwarantowanie uczciwych praktyk w handlu żywnością oraz ochronę interesów konsumenta łącznie z etykietowaniem żywności oraz innymi formami przekazywania informacji konsumentom i w tym kierunku powinna podążać wykładnia przepisów i kwalifikacja stanu faktycznego, by doprowadzić do osiągnięcia właściwego celu przez zastosowanie odpowiedniej (swego rodzaju) sankcji administracyjnej. Stwierdził, że skoro przepis art. 54 ust. 2 rozporządzenia zawiera otwarty katalog instrumentów, które organ może zastosować, powinien on przekonująco uzasadnić dokonany wybór, który realizuje wyznaczony cel dla zapewnienia dbałości o zdrową i bezpieczną żywność. Sąd wskazał, przytoczywszy § 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 18 grudnia 2006r. w sprawie określenia spraw rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych przez powiatowego lekarza weterynarii, że treść normatywną przepisu art. 54 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 882/2004 wyznacza bezpośrednio zakres kompetencji organu, z czego wynika, że środek, którym jest m.in. zakaz wprowadzania do obrotu żywności, dopuszczalny w myśl art. 54 ust. 2 lit. b rozporządzenia nr 882/2004, nie może być traktowany jako sankcja za naruszanie określonych wymagań, lecz jest jedynie środkiem dla osiągnięcia celu, tj. zapewnienia bezpieczeństwa żywności pochodzenia zwierzęcego. Zastosowanie środków zaradczych wymaga jednak wykazania zaistnienia niezgodności i wystąpienia adekwatnego związku przyczynowego między stwierdzoną niezgodnością a występującym zagrożeniem.