Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Renata Owczarzak Sędziowie sędzia WSA Elżbieta Piechowiak (spr.) sędzia WSA Katarzyna Korycka po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 marca 2022 r. sprawy ze skargi M. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2021 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza [...] z dnia [...] października 2021r. nr [...]
Decyzją z [...] 2021r. nr [...] Burmistrz B. odmówił M. R. (dalej: "skarżąca") przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawnym bratem W. B.. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że z załączonego orzeczenia Lekarza Rzeczoznawcy Kasy Rolniczej Ubezpieczenia Społecznego z dnia [...] 2019 r. o znacznym stopniu niepełnosprawności W. B. wynika, że niepełnosprawność powstała później niż zostało to określone w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, a nadto, że wnioskodawczyni jest właścicielką gruntów rolnych i nie zaprzestała prowadzenia gospodarstwa rolnego.
W odwołaniu od tej decyzji skarżąca podniosła, że od roku 1997 jako jedyna z rodzeństwa sprawuje opiekę nad bratem. Z tego względu zaprzestała pracy w gospodarstwie rolnym, które wydzierżawiła synowi.
Po rozpoznaniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...] 2021 r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. Jak wskazało Kolegium organ I instancji błędnie uznał, że nie została w sprawie spełniona przesłanka z art. 17 ust 1 b ustawy o świadczeniach rodzinnych. Zgodnie bowiem z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia [...] października 2014 r., sygn. akt K 38/13, art. 17 ust. 1 b w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Z treści tego wyroku wynika zatem, że orzekając w kwestii przyznania stronie świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad niepełnosprawnym dorosłym należy badać, czy wnioskodawca spełnia warunki do przyznania świadczenia określone w art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych z wyłączeniem tej części przepisu, która została uznana za niekonstytucyjną.
Kolegium wskazało przy tym, że mimo błędnej argumentacji organu I instancji, istniały przesłanki do odmowy przyznania stronie wnioskowanego świadczenia. Organ powołując się na treść przepisów art. 17 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 b omawianej ustawy, wskazał, że jeżeli osoba, nad którą sprawowana jest opieka nie wymaga rezygnacji z zatrudnienia przez osobę sprawującą opiekę nad osobą niepełnosprawną, świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje. Następnie stwierdził, że z uwagi na ustalony w sprawie stan faktyczny nie znalazł podstaw do przyznania wnioskowanego świadczenia. Z wywiadu środowiskowego wynika, ż W. B. jest osobą upośledzoną psychicznie, jest sprawny fizycznie potrafi ubrać się, samodzielnie zjeść, natomiast wszystkie istotne sprawy życiowe załatwia za niego skarżąca. Organ II instancji ustalił ponadto, że skarżąca ubezpieczona jest w KRUS jako rolnik, pobiera zwrot podatku akcyzowego, co wskazuje, że nadal uczestniczy w prowadzeniu działalności rolniczej pomimo złożonego oświadczenia o zaprzestaniu prowadzenia gospodarstwa rolnego.