Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędziowie sędzia WSA Joanna Janiszewska-Ziołek (spr.) asesor WSA Katarzyna Korycka Protokolant asystent sędziego Aleksandra Galla po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2019 r. sprawy ze skargi M. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o warunkach zabudowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz M. C. [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżoną decyzją z [...] czerwca 2016 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, przy ponownym rozpatrzeniu sprawy orzekło o utrzymaniu w mocy własnej decyzji z [...] kwietnia 2016 r. nr [...] odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta T. z [...] maja 2011 r. [...].
Decyzja zapadła w następującym stanie sprawy.
Decyzją z [...] maja 2011 r. Prezydent M. T. ustalił na wniosek D. C. i A. S. warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego obejmującego budowę hali magazynowej z częścią administracyjno- biurową, placu składowego i wagi samochodowej przeznaczonych na działalność związaną ze zbiórką i segregacją złomu, w tym akumulatorów. Tym samym pozytywnie rozpoznano wniosek inwestorów z dnia [...] stycznia 2011r., do którego dołączono decyzję z [...] grudnia 2015 r. O środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia polegającego na "budowie hali magazynowej z częścią administracyjno - biurową".
W dniu [...] grudnia 2015 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynął wniosek M. C. o stwierdzenie nieważności decyzji z [...] maja 2011 r. ustalającej warunki zabudowy.
W rozpoznaniu powyższego wniosku - decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta M. T. z dnia [...] maja 2011 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że wydając decyzję oparł się na zgromadzonych w prawie dokumentach, uznając je za wiarygodne i cechujące się mocą dowodową. Podkreślił, że prawdziwość ani rzetelność powyższych dokumentów nie była w toku postępowania kwestionowana. Kolegium za strony postępowania uznało wnioskodawczynię, której nieruchomość znajduje się obszarze oddziaływania inwestycji, inwestorów - D. C. i A. S. oraz inne podmioty, będące właścicielami nieruchomości położonych w obszarze oddziaływania inwestycji. Ustalając strony postępowania Kolegium oparło się na obszarze oddziaływania wynikającym z raportu oddziaływania na środowisko oraz na piśmie inwestora z dnia [...] marca 2016 r. Odnosząc się do przesłanek nieważnościowych, organ wskazał, że kwestionowana decyzja nie została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości (przesłanka do stwierdzenia nieważności określona w art. 156 §1 pkt 1 k.p.a.), teren objęty wnioskiem znajduje się w T., zatem Prezydent M. T. był organem właściwym miejscowo w sprawie. Badając kwestionowaną decyzję pod kątem przesłanki określonej w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. - wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, SKO zwróciło uwagę, że pominięcie wnioskodawczyni w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy nie może być alternatywnie rozważane w postępowaniu wznowieniowym i nieważnościowym. Tym samym nie można uznać by powyższa okoliczność wskazywała na to, że doszło do rażącego naruszenia przepisów art. 6, 7, 8, 9 i 10 k.p.a., a także 28 k.p.a. uzasadniającego stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta M. T.. Kolegium uznało też, że nie można uwzględnić argumentów wnioskodawczyni, że inwestycja, która powstała na podstawie nadzorowanej decyzji ma negatywny wpływ na korzystanie z okolicznych nieruchomości. Stwierdziło bowiem, że kwestia ta nie mogła być w ogóle badana w niniejszej sprawie, w której organ nie był uprawniony do badania wpływu inwestycji na środowisko czy też badania zgodności powstałej inwestycji z wydaną decyzją. Kolegium nie podzieliło również zarzutów wnioskodawczyni, że nadzorowana decyzja jest niezgodna ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego M. T., wskazując, że treść studium nie może stanowić podstawy dla ustalania warunków zabudowy.