Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędziowie: Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak (spr.) Sędzia WSA Leszek Tyliński Protokolant starszy sekretarz sądowy Krystyna Witt po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 października 2014 r. sprawy ze skargi Zespołu Szkół [...] Sp. z o. o. w [...] na informację [...] Województwa [...] z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie projektu z budżetu Unii Europejskiej oddala skargę.
Pismem z dnia [...] nr [...] Zarząd Województwa [...] (instytucja zarządzająca) poinformował spółkę Z. w B. (skarżący), iż wniosek o dofinansowanie projektu pn. "[...] " złożony w odpowiedzi na konkurs nr [...] w ramach poddziałania 5.2.1 - Wsparcie inwestycji mikroprzedsiębiorstw Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa [...] na lata 2007 - 2013, został odrzucony na etapie oceny formalnej z powodu niespełnienia kryterium A.2. - Wniosek złożony przez uprawnionego wnioskodawcę. Wniosek złożony przez mikroprzedsiębiorstwo mające siedzibę i prowadzące działalność na terenie województwa [...].
W uzasadnieniu Instytucja Zarządzająca wyjaśniła, że wobec stwierdzenia uchybień formalnych wezwała skarżącego o wyjaśnienie, czy będzie prowadzić działalność polegającą na prowadzeniu szkoły niepublicznej w zakresie realizacji podstawy programowej wychowania szkolnego, a jeśli tak, to również do wykazania, że prowadzona będzie również działalność komercyjna związana z budynkiem szkoły. W odpowiedzi skarżący wyjaśnił, że zamierza powadzić działalność polegającą na prowadzeniu szkoły niepublicznej w zakresie realizacji podstawy programowej wychowania szkolnego, co zdaniem skarżącego jest działalnością gospodarczą.
Instytucja Zarządzająca wyjaśniła, że prawo unijne nie definiuje przedsiębiorstw jako podmiotów prowadzących działalność gospodarczą bez względu na ich status prawny i sposób finansowania, zatem zakwalifikowanie określonego podmiotu jako przedsiębiorstwa zależy całkowicie od charakteru jego działalności. Zdaniem Instytucji Zarządzającej, zasada ta ma trzy ważne konsekwencje. Po pierwsze, status podmiotu na podstawie prawa krajowego nie jest decydujący. Jedynym istotnym pod tym względem kryterium jest fakt, czy podmiot ten prowadzi działalność gospodarczą. Po drugie, o stosowaniu zasad pomocy państwa jako takich nie decyduje to, czy dany podmiot utworzono w celu generowania zysków. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości i sądów wynika, że podmioty nie nastawione na zysk mogą także oferować na rynku towary i usługi. Jeżeli tak nie jest, podmioty nie nastawione na zysk pozostają poza zakresem kontroli pomocy państwa. Po trzecie, klasyfikacja podmiotu jako przedsiębiorstwa zawsze odnosi się do konkretnej działalności. Podmiot, który prowadzi zarówno działalność gospodarczą, jak i niegospodarczą, uznaje się za przedsiębiorstwo jedynie w odniesieniu do działalności gospodarczej. Związku z tym Instytucja Zarządzająca uznała, że prowadzenie szkoły w publicznym systemie edukacji nie jest działalnością gospodarczą.
Instytucja Zarządzająca wskazała również, że zgodnie z orzecznictwem kształcenie publiczne organizowane w ramach krajowego systemu kształcenia finansowanego i nadzorowanego przez państwo może być uznane za działalność niegospodarczą. Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że państwo: "ustanawiając i utrzymując taki system szkolnictwa publicznego - finansowany co do zasady z budżetu publicznego, a nie przez uczniów lub ich rodziców - (...) nie angażuje się w działalność prowadzoną za wynagrodzeniem, lecz wykonuje zadania z dziedziny społecznej, kulturalnej i edukacyjnej na rzecz swych mieszkańców" (Wyrok z 2007 r. w sprawie C-318/05 Komisja przeciwko Niemcom, Zb.Orz. s. 1-6957, pkt 68., także decyzja Komisji z dnia 25 kwietnia 2001 r. w sprawie pomocy państwa N 118/00 Subventions publiques aux clubs sportifs professionnels, Dz.U. C 333 z 28.11.2001, s. 6.) Zgodnie z tym samym orzecznictwem na niegospodarczy charakter kształcenia publicznego zasadniczo nie ma wpływu fakt, że uczniowie lub ich rodzice muszą czasem opłacać czesne za nauczanie lub opłaty wpisowe, które stanowią wkład w koszty operacyjne systemu. Takie wkłady finansowe pokrywają często jedynie ułamek faktycznych kosztów usługi, a zatem nie można ich uznać za wynagrodzenie za świadczoną usługę.