Decyzja nr 3/FR Ministra Finansów z dnia 26 lipca 1980 r. w sprawie udzielania pomocy finansowej niektórym posiadaczom gospodarstw rolnych dotkniętych skutkami powodzi /nie publikowana/ jest - wbrew nazwie - aktem o charakterze ogólnym, obowiązującym jednak tylko organy rzeczowo podległe Ministrowi Finansów. Podstawą prawną decyzji nr 3/FR Ministra Finansów bowiem jest nie publikowana uchwała nr 64/80 Rady Ministrów z dnia 17 lipca 1980 r. w sprawie usuwania szkód powstałych na skutek nadmiernych opadów atmosferycznych, powodzi i podtopienia gruntów w miesiącach czerwcu i lipcu 1980 r. Uchwała ta nie została wydana na podstawie upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania, lecz jest aktem tzw. samoistnym, wobec czego oba te akty nie mogą być podstawą prawną decyzji administracyjnych, wydawanych w trybie określonym w kodeksie postępowania administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał ze względów formalnych zasadność skargi Zygmunta S. na decyzję Wojewody Łomżyńskiego z dnia 25 czerwca 1981 r. nr Fn.IV-3254/38/7/81 w przedmiocie zwrotu przyznanej pomocy finansowej i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz stosownej decyzji Naczelnika Gminy Z.K., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody Łomżyńskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Postanowieniem z dnia 2 lutego 1981 r. Naczelnik Gminy Z.K. wznowił z urzędu, z przyczyny określonej w art. 145 par. 1 Kpa, postępowanie w sprawie przyznania Zygmuntowi S. pomocy finansowej, a decyzją z dnia 3 lutego 1981 r. nr 7/81 uchylił swą "decyzję" /akceptację/ z dnia 12 listopada 1980 r. w sprawie przyznania pomocy finansowej Państwa w wysokości 27.446 zł z tytułu skutków podtopienia latem 1980 r. plantacji buraków, odmówił przyznania tej pomocy i wezwał Zygmunta S. do zwrotu tej sumy jako nienależnej.
Wojewoda Łomżyński, po rozpoznaniu odwołania Zygmunta S., uchylił decyzję Naczelnika Gminy Z.K. i przekazał mu sprawę do ponownego rozpatrzenia. Wojewoda stwierdził, że przed wydaniem decyzji nie umożliwiono stronie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów, naruszając tym samym dyspozycję art. 10 Kpa.
W ponownym postępowaniu wyjaśniającym zapoznano się ze skargą mieszkańców wsi G., wynikami kontroli oraz ze stanowiskiem komisji wiejskiej i przyjęto oświadczenie Zygmunta S. w sprawie tych dowodów oraz oświadczenie, że otrzymaną pomoc finansową zużył na wykończenie obory oraz zakup pasz dla bydła.
Decyzją z dnia 30 kwietnia 1981 r. Naczelnik Gminy uchylił swoją decyzję /akceptację/ z dnia 12 listopada 1980 r. w sprawie przyznania pomocy finansowej Państwa w wysokości 27.446 zł z tytułu skutków podtopienia latem 1980 r. plantacji buraków, odmówił przyznania pomocy finansowej, twierdząc, że plantacja nie była pielęgnowana, wskutek czego nastąpiło wyniszczenie i wygnicie roślin, oraz wezwał Zygmunta S. do zwrotu 27.446 zł pobranych z tytułu nienależnej pomocy finansowej. W uzasadnieniu swej decyzji Naczelnik Gminy podał, że w wyniku wznowienia postępowania w sprawie udzielenia pomocy finansowej Państwa z tytułu skutków podtopienia plantacji buraków ustalono, że "przyznana Obywatelowi Pomoc finansowa całkowicie nie przysługuje, a dowody na podstawie których została określona jej wysokość, okazały się fałszywe".
Wojewoda Łomżyński, po rozpoznaniu odwołania Zygmunta S., decyzją z dnia 25 czerwca 1981 r. nr Fn.IV-3254/38/7/81 utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Gminy, stwierdzając w uzasadnieniu, że kontrola przeprowadzona w dniu 23 stycznia 1981 r. przez Inspektorat PZU w Z. ustaliła, że Zygmunt S. nie pielęgnował swojej plantacji buraków, czym doprowadził do wyniszczenia i wyginięcia roślin. Skoro więc zniszczenie plantacji było wynikiem zaniedbań rolnika, a nie skutkiem podtopienia gruntów, decyzja "o uchyleniu przyznanej pomocy finansowej była zasadna".
Na decyzję tę Zygmunt S. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzucając, że organy administracji nie wzięły pod uwagę, że ustalenie i oszacowanie szkód dokonane zostało z urzędu bez wniosków rolników, i że nie może być mowy o sfałszowaniu dowodów dotyczących ustalenia szkód skoro ludzie, którzy ustalili szkody, nie zostali pociągnięci do odpowiedzialności i pracują nadal. Ustalenia szkód były właściwe, a pomoc Państwa przyczyniła się do tego, że mógł nadal utrzymać hodowlę w swoim gospodarstwie. Komisja, która dokonała oględzin w dniu 25 stycznia 1981 r., nie mogła nic stwierdzić, gdyż ziemia w tym czasie była zmarznięta i pokryta 40 cm warstwą śniegu. Zarzut, że plantacja buraków była mniejsza niż przyjęto do wyliczenia szkody jest niesłuszny, gdyż wzięto pod uwagę tylko powierzchnię kontraktowanych buraków cukrowych a pominięto znajdującą się tam plantację buraków pastewnych. Nie przeprowadzono również dowodu ze świadków, którzy pracowali przy pieleniu i przerywaniu buraków przed deszczami, które powodowały podtopienie i zniszczenie plantacji. Uważa ponadto, że cofnięcie mu pomocy finansowej wynikało z tej przyczyny, że jest on "skłócony z naczelnikiem".