Pobieranie każdego świadczenia emerytalnego powoduje, że w świetle art. 2 ust. 1 pkt 8 lit. "a" ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ pobierający to świadczenie nie jest bezrobotnym i nie przysługuje mu zasiłek dla bezrobotnego, przewidziany w art. 15 tej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Stanisława G. na decyzję Wojewody O-kiego z dnia 2 lipca 1991 r. w przedmiocie wstrzymania wypłaty zasiłku dla bezrobotnego.
Stanisław G. pracował do dnia 24 lipca 1990 r. w Rejonie Dróg Publicznych w L.W. jako konserwator dróg. Zaświadczenie pracodawcy stwierdza, że jego średnie miesięczne zarobki /maj, czerwiec i lipiec/ wynosiły około 450 tysięcy złotych. Stanisław G. pracę porzucił i zarejestrował się jako bezrobotny w Rejonowym Biurze Pracy w B. w dniu 5 października 1990 r. W dniu rejestracji podpisał na "karcie rejestracyjnej bezrobotnego" oświadczenie, że nie pobiera żadnej renty ani emerytury.
Wobec braku propozycji odpowiedniej pracy, możliwości skierowania do prac interwencyjnych lub na utworzone dodatkowe miejsce pracy /art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu - Dz.U. nr 75 poz. 446/ wydano decyzję o przyznaniu mu zasiłku dla bezrobotnego. Wraz ze zmianą wysokości najniższego wynagrodzenia wydawano kolejne decyzje podwyższające wysokość zasiłku.
Stanisław G. otrzymywał zasiłek dla bezrobotnego od dnia 5 października 1990 r. do dnia 1 kwietnia 1991 r., to jest do dnia wstrzymania wypłaty tego zasiłku decyzją Kierownika Urzędu Rejonowego w B. z dnia 23 maja 1991 r. nr BP 9112/1896/91. W uzasadnieniu decyzji podano, że Stanisław G. otrzymuje emeryturę przyznaną przez Centralny Zarząd Zakładów Karnych i fakt ten zataił przy podpisywaniu oświadczenia, że nie pobiera renty lub emerytury. W tej sytuacji zainteresowany nie jest bezrobotnym w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446/, a więc nie ma też prawa do zasiłku dla bezrobotnego. Decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w B. z dnia 23 maja 1991 r. zobowiązała też Stanisława G. do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku od dnia 5 października 1990 r. do dnia 1 kwietnia 1991 r. w łącznej kwocie 2 781 191 zł.
Stanisław G. odwołał się od decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego do Wojewody O-kiego. Podał, że pracował jako funkcjonariusz Służby Więziennej od dnia 5 listopada 1968 r. do dnia 31 grudnia 1980 r. Z tego tytułu od początku 1981 r. do chwili obecnej otrzymuje świadczenie, którego nie można nazwać emeryturą /urodził się bowiem 26 października 1946 r./, ale swoistą rekompensatą za pracę w szczególnie trudnych warunkach. Wysokość tych świadczeń jest niewielka i obecnie, po uwzględnieniu stopy inflacji, wynosi około 45 procent najniższego zasiłku dla bezrobotnych /259 534 zł/. Za tę kwotę nie może utrzymać 3-osobowej rodziny: żony pobierającej zasiłek w wysokości 575 tys. zł i 7-letniego syna.
Wojewoda O-ki przeprowadził dodatkowe postępowanie wyjaśniające i ustalił, że Stanisławowi G. jest wypłacana od początku 1981 r. emerytura przyznana mu na podstawie ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej oraz ich rodzin /Dz.U. 1983 r. nr 46 poz. 210 ze zm./. Emeryturę tę przyznano za 15 lat służby w charakterze funkcjonariusza służby więziennej, z zaliczeniem do wysługi emerytalnej poprzedniego okresu zatrudnienia, ale jej wysokość - 40 procent podstawy wymiaru - obniżono o połowę ze względu na to, że Stanisław G. został dyscyplinarnie wydalony ze służby. Dlatego emerytura jest bardzo niska i w dniu 12 lutego 1991 r. wynosiła bez zasiłku rodzinnego 259 534 zł.