Naczelny Sąd Administracyjny, badając zgodność zaskarżonej decyzji z prawem, kontroluje, czy jest ona zgodna także z powszechnie obowiązującą wykładnią prawa ustaloną przez Trybunał Konstytucyjny.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5, Kpa skargę Kazimierza S. na decyzję Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 21 lutego 1992 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o przejęciu nieruchomości na własność Państwa.
Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa decyzją z dnia 21 lutego 1992 r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnego Dyrektora Lasów Państwowych z dnia 12 grudnia 1991 r. znak L-13-2140/11/90, odmawiającą na podstawie art. 157 par. 1 i 3 Kpa wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Okręgowego Zarządu Lasów Państwowych w G. z dnia 11 lipca 1972 r. nr 191/741/71, orzekającej o przejęciu na własność Skarbu Państwa na podstawie art. 9 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych oraz uporządkowaniu niektórych spraw związanych z przeprowadzeniem reformy rolnej i osadnictwa rolnego art. 16 tekstu jednolitego ogłoszonego w Dz.U. 1989 nr 58 poz. 348/ nieruchomości leśnej o powierzchni 35,12 ha, położonej w N.K., stanowiącej własność Jana G. W uzasadnieniu decyzji Ministra wskazano, że opisana nieruchomość została objęta władaniem Państwa - Lasów Państwowych - w 1945 r. i nieprzerwanie pozostawała w tym władaniu, przejawiającym się prowadzeniem prac zalesieniowych, pielęgnacyjnych i ochronnych, do dnia 5 kwietnia 1958 r., to jest do dnia wejścia w życie powołanej ustawy z dnia 12 marca 1958 r. Trybunał Konstytucyjny w uchwale z dnia 20 lutego 1991 r. /Dz.U. nr 20 poz. 88/ w sprawie wykładni art. 16 /dawniej 9/ tej ustawy stwierdził, że o przejęciu na własność Państwa nieruchomości rolnych i leśnych decydują wyłącznie przesłanki wymienione w powołanym przepisie, bez względu na okoliczności, w jakich doszło do objęcia nieruchomości przez Państwo, nawet wtedy, gdy przejęcie nastąpiło z naruszeniem prawa lub też bez podstawy prawnej.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Kazimierz G. /jeden z następców prawnych Jana G. i Gertrudy G./, działający w imieniu własnym i jako pełnomocnik pozostałych spadkobierców, wniósł o jej uchylenie i o przekazanie sprawy organowi I instancji w celu przeprowadzenia postępowania administracyjnego z dokonaniem rzetelnej oceny stanu faktycznego i prawnego. W uzasadnieniu skargi zarzucił, że już w 1945 r. nieruchomość nie podlegała przejęciu na podstawie dekretu PKWN, gdyż las nie miał wymaganego areału 25 ha, a i dekret ten był nieważny, albowiem obowiązująca wtedy Konstytucja nie pozwalała wywłaszczyć nieruchomości bez odszkodowania. Powoływanie ustawy z 1958 r. jest, jak się wydaje, chybione, gdyż choć Lasy Państwowe władają nieruchomością, to w księgach wieczystych jako współwłaściciele figurują skarżący i inni spadkobiercy poprzedniego właściciela.
W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny, kontrolując legalność zaskarżonej decyzji, zważył, co następuje:
Z akt sprawy administracyjnej wynika, że według zapisów w księgach wieczystych Kw nr 3249 i 3250 Jan i Gertruda małżonkowie G. byli właścicielami majątku ziemskiego o łącznej powierzchni 35,12 ha, w czym 16,03 ha figurowało jako gospodarstwo rolne /Kw nr 3249/, a 19,09 ha jako pastwisko /Kw nr 3250/.