Jeżeli sąd powszechny zezwolił jednemu ze współwłaścicieli nieruchomości na użytkowanie niektórych pomieszczeń w położonym na tej nieruchomości budynku na cele produkcji rzemieślniczej w okresie toczącego się postępowania o zniesienie współwłasności, takie postanowienie sądu zastępuje zgodę współwłaścicieli /art. 199 Kc/, a organ administracji państwowej nie może powoływać się na brak tytułu prawnego tego współwłaściciela do lokalu w przypadku odmowy wydania mu zezwolenia na prowadzenie rzemiosła.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Mieczysława T. na decyzję Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 25 czerwca 1982 r. w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na wykonywanie rzemiosła i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Dzielnicy z dnia 16 kwietnia 1982 r. w części dotyczącej przetwórstwa tworzyw sztucznych, uchylił natomiast te decyzje na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa w części dotyczącej szczotkarstwa, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
W dniu 25 stycznia 1980 r. Naczelnik Dzielnicy w Warszawie udzielił Mieczysławowi T. zezwolenia na wykonywanie rzemiosła nr 2613 w zakresie szczotkarstwa /na okres 2 lat/ i przetwórstwa tworzyw sztucznych /bezterminowo/. Po upływie terminu ważności zezwolenia w zakresie szczotkarstwa decyzją z 16 kwietnia 1982 r. nr HU-II-232/82 Naczelnik Dzielnicy na podstawie art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1977 nr 3 poz. 20/ odmówił Mieczysławowi T. wydania zezwolenia na dotychczasowy, podwójny zakres działalności rzemieślniczej z powodu braku tytułu prawnego do lokalu użytkowego przy ul. L. nr 11/13 w Warszawie, gdzie ta działalność była prowadzona.
W odwołaniu do tej decyzji Mieczysław T. podniósł, że wraz z Wandą R. jest współwłaścicielem działki przy ul. L. 11/13 na której wznieśli budynek i urządzili zakład rzemieślniczy. W wyniku nieporozumień z Wandą R. na tle użytkowania tego budynku zostało wszczęte postępowanie o zniesienie współwłasności nieruchomości, a do czasu jego zakończenia Sąd Rejonowy dla Warszawy-Pragi postanowieniami II Ns 1916/80 z dnia 20 października i z dnia 10 grudnia 1980 r. zakazał Wandzie R. oraz władzom i urzędom czynienia przeszkód w funkcjonowaniu zakładu rzemieślniczego Mieczysława T. w odwołaniu podkreślono również wielomilionową produkcję rzemieślniczą zakładu na potrzeby rynku wewnętrznego.
Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, powołując się dodatkowo w podstawie prawnej rozstrzygnięcia na art. 6 ust. 2 cytowanej ustawy. Argumentacja uzasadnienia decyzji natomiast sprowadzała się do tezy, że wobec toczącego się postępowania o zniesienie współwłasności wydanie zezwolenia na działalność rzemieślniczą może nastąpić za zgodą współwłaścicielki lub po rozstrzygnięciu sprawy przez sąd.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Mieczysław T. wniósł o uchylenie decyzji i nakazanie wydania zezwolenia na prowadzenie działalności rzemieślniczej, twierdząc, że zgoda współwłaścicielki jest zbędna wobec zastąpienia jej postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi z dnia 13 kwietnia 1981 r.
W odpowiedzi na skargę podtrzymano dotychczasową argumentację z dodatkowym stwierdzeniem, że "(...) postanowienia zabezpieczające Sądu nie rozstrzygają istoty sprawy i nie mogą stanowić tytułu prawnego /tytułu własności/ do lokalu".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Bezsporne jest wydanie zezwolenia nr 2613 z dnia 25 stycznia 1980 r. na prowadzenie przez skarżącego bezterminowo działalności rzemieślniczej, polegającej na wytwarzaniu artykułów w zakresie przetwórstwa tworzyw sztucznych. Zezwolenie w tej części nie zostało cofnięte ani nie wygasło /art. 19-19 ustawy/ i dlatego decyzje organów I i II instancji, odmawiające wydania zezwolenia na przetwórstwo tworzyw sztucznych, dotyczą sprawy rozstrzygniętej zezwoleniem nr 2613 z dnia 25 stycznia 1980 r., a przez to są nieważne w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa.