Służba po wyzwoleniu Polski w Milicji Obywatelskiej i Służbie Bezpieczeństwa, jak i członkostwo w Oddziałach Robotniczych Milicji Obywatelskiej, nie wystarczają do stwierdzenia uprawnień do świadczeń kombatanckich ze względu na uczestnictwo w walkach o utrwalenie władzy ludowej.
Uprawnionymi do świadczeń kombatanckich są tylko te osoby, które po wyzwoleniu Polski brały osobisty, bezpośredni, rzeczywisty udział w walkach w obronie władzy ludowej z reakcyjnym podziemiem.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Czesława P. na decyzję Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację z dnia 19 września 1984 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia uprawnień do świadczeń kombatanckich.
Zarząd Główny Związku Bojowników o Wolność i Demokrację decyzją nr 4/Pacz/WER/84 z dnia 19 września 1984 r. utrzymał w mocy decyzję Zarządu Wojewódzkiego ZBoWiD w W. z dnia 2 listopada 1983 r. nr 556/Wer/83, odmawiającą Czesławowi P. prawa przynależności do tego Związku i stwierdzenia uprawnień do świadczeń kombatanckich. W uzasadnieniu tej decyzji wykazano, że wprawdzie w przedstawionym zaświadczeniu, wydanym przez KWMO w W., podano, że Czesław P. był członkiem ORMO od 15 czerwca 1947 r. do 30 sierpnia 1951 r. i brał udział w walkach z reakcyjnym podziemiem, lecz treść tego zaświadczenia budzi wątpliwości, gdyż zainteresowany w deklaracji ani w życiorysie nie wskazał konkretnych faktów jego udziału w walkach zbrojnych z reakcyjnym podziemiem, przy czym w 1949 r. został powołany do służby wojskowej w WOP. Organom ZBoWiD z urzędu wiadomo, że w podanym okresie na tamtejszym terenie członkowie ORMO nie brali udziału w walkach zbrojnych z reakcyjnym podziemiem. W związku z powyższym nie uznano udziału Czesława P. w takich walkach, a udział w zabezpieczeniu ładu i porządku nie daje uprawnień do przynależności do ZBoWiD.
W skardze na powyższą decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego Czesław P. zarzucił, że nie odebrano od niego wyjaśnień i bezpodstawnie zakwestionowano wiarygodność zaświadczenia KWMO w W. Był powołany do służby wojskowej na czas od 13 maja 1949 r. do 14 marca 1950 r., lecz członkiem ORMO był także po powrocie z wojska. W odwołaniu od decyzji Zarządu Wojewódzkiego ZBoWiD wskazywał, iż brał udział w likwidacji bandy "Gustawa", która należała do oddziału grupy "Verwolf", oraz że z tytułu służby w ORMO w tamtych czasach na rzecz zapewnienia ładu i porządku oraz utrwalenia władzy ludowej powinno przysługiwać mu członkostwo ZBoWiD i uprawnienia kombatanckie, jak funkcjonariuszowi MO.
Jeśli chodzi o przesłankę uczestnictwa w walkach o utrwalenie władzy ludowej, to stosownie do przepisów art. 1 i 2 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ w związku z par. 10 ust. 3 pkt 1 lit. "f" statutu ZBoWiD uprawnionymi do świadczeń kombatanckich są tylko te osoby, które po wyzwoleniu Polski brały osobisty, bezpośredni rzeczywisty udział w walkach zbrojnych w obronie władzy ludowej z reakcyjnym podziemiem. Dotyczy to funkcjonariuszy MO i SB, jak i członków ORMO. Nie wystarcza zatem sama służba i członkostwo w tych organach oraz formacjach. nadto chodzi o walki z reakcyjnym podziemiem, to jest z ugrupowaniami, które występowały zbrojnie przeciwko organizującej się władzy ludowej z pobudek politycznych, ideologicznych, ustrojowych, a nie z bandami o charakterze kryminalnym, rabunkowym. Przeto sam udział w zapewnieniu ładu i porządku publicznego, choć był oczywiście konieczny i wymagał podejmowania akcji z broną w ręku oraz powodował narażenie się na niebezpieczeństwo utraty zdrowia, a nawet życia, nie daje podstaw do uzyskania uprawnień kombatanckich, będących - w świetle powołanej wyżej ustawy - uprawnieniami wyjątkowymi, szczególnego rodzaju.