Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Kazimierz Jarząbek Sędzia WSA Marzenna Glabas (sprawozdawca) Asesor WSA Beata Jezielska Protokolant Renata Hermanowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 stycznia 2004 r., sprawy ze skargi J. M. na postanowienie Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego z dnia "[...]" r., Nr "[...]", w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia - - oddala skargę.
Wnioskiem z dnia 30 stycznia 2002 r. J. M., powołując się na fakt odbycia w okresie powojennym przymusowej służby w batalionie budownictwa Armii Radzieckiej, wniósł o wydanie zaświadczenia potwierdzającego rodzaj i okres wykonywania przymusowego zatrudnienia, w trybie zgodnym z przepisami rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 grudnia 1994 r.
Wojskowy Komendant Uzupełnień w L., po rozpatrzeniu wniosku, postanowieniem z dnia 19 lutego 2002 r., odmówił wydania zaświadczenia o żądanej treści. W uzasadnieniu wskazał, iż zgodnie z § l ust. l rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 grudnia 1994 r. w sprawie organów wojskowych właściwych do wydawania zaświadczeń żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnionym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu oraz trybu postępowania przed tymi organami (Dz. U. Nr 136, poz. 707 ze zm.), zaświadczenia potwierdzające rodzaj i okres wykonywania przymusowego zatrudnienia wydaje się wyłącznie osobom, które odbyły służbę w Polsce. Zgodnie natomiast z ewidencją wojskową oraz przedłożonymi przez wnioskodawcę dokumentami, J. M. w okresie od dnia 15 lutego 1952 r. do dnia l lipca 1955 r. odbywał służbę wojskową w specjalnym batalionie budownictwa Armii Radzieckiej, a do Polski przybył, jako repatriant, dopiero w dniu 6 marca 1958 r.
W zażaleniu na to postanowienie, J. M. zarzucił organowi I instancji błędną interpretację przepisu § l ust. l ww. rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 grudnia 1994 r. Wskazał ponadto, iż zarówno z przepisów tego rozporządzenia, jak i ustawy, na podstawie której wydano przedmiotowy akt wykonawczy, nie wynika, aby ograniczały one krąg osób uprawnionych do żądania zaświadczenia do osób odbywających służbę w Polsce.
Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego, po rozpatrzeniu zażalenia, działając na podstawie art. l ust. l pkt 3 ustawy z dnia 2 września 1994 r. o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnionym w kopalniach węgla, kamieniołomach, zakładach rud uranu i batalionach budowlanych (Dz. U. z 2001 r., Nr 60, poz. 622 ze zm.), § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 grudnia 1994 r. w sprawie organów wojskowych właściwych do wydawania zaświadczeń żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnionym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu oraz trybu postępowania przed tymi organami oraz art. 138 § l pkt l w zw. z art. 144 i art. 219 K.p.a., postanowieniem z dnia 18 marca 2002 r., utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy. W uzasadnieniu wskazał, iż zasadą jest, że ustawodawca polski, stanowiąc prawo, przede wszystkim kształtuje prawa i obowiązki obywateli polskich zamieszkałych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W kontekście tej zasady, nie budzi natomiast wątpliwości, iż art. l ww. ustawy z dnia 2 września 1994 r. reguluje sytuację osób, które były żołnierzami zastępczej służby wojska polskiego. Z analizy przepisów ustawy nie wynika bowiem, aby dotyczyła ona osób, które odbywały służbę w innych armiach i były w związku z tym przymusowo zatrudniane. Organ odwoławczy wskazał ponadto, iż w niniejszej sprawie nie mają znaczenia, podnoszone przez skarżącego, kwestie prawnego traktowania repatriantów przez obowiązujące prawo krajowe.