Obowiązujący nadal par. 5 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 12 lipca 1951 r. w sprawie utrzymania porządku i czystości w nieruchomościach /Dz.U. nr 40 poz. 306 ze zm./ jest przepisem kompetencyjnym, uprawniającym organy terenowe jedynie do wydania przepisów prawa miejscowego, nie może zaś stanowić podstawy prawnej wydania decyzji administracyjnej o zakazie hodowli zwierząt.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Mieczysława M., Kazimierza B., Marianny B., Franciszka J., Jana J. i Stefanii D. na decyzję Dyrektora Wydziału Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej i Leśnictwa Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku w przedmiocie nakazu likwidacji fermy lisów.
Waldemar K., który przejął po rodzicach gospodarstwo o powierzchni 2,67 ha we wsi B., zwrócił się w dniu 2 października 1988 r. do Urzędu Gminy w T.K. z prośbą o wyrażenie zgody na hodowlę lisów, którą poprzednio prowadził na nieruchomości wydzierżawionej w innej miejscowości.
Naczelnik Gminy, po zasięgnięciu opinii Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego w Ł., pismem z dnia 6 grudnia 1988 r. oświadczył, że nie wnosi zastrzeżeń do budowy klatek dla zwierząt i ogrodzenia, ale z powodu sąsiedztwa N-kiego Parku Krajobrazowego ferma lisów powinna być prowadzona na terenie suchym, musi mieć szczelne szambo, ogrodzenie jej musi być estetyczne, a teren należy zadrzewić.
Wkrótce jednak, ze względu na interwencję okolicznych mieszkańców, a także Dyrektora N-kiego Parku Krajobrazowego, Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny zmienił swą pozytywną poprzednio opinię, a Naczelnik Gminy w T.K. decyzją z dnia 22 czerwca 1989 r., powołując się na par. 5 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 12 lipca 1951 r. w sprawie utrzymania porządku i czystości w nieruchomościach /Dz.U. nr 40 poz. 306 ze zm./, nakazał likwidację fermy lisów, podając w uzasadnieniu decyzji, iż Waldemar K. nie uzgodnił lokalizacji fermy z dyrekcją N-kiego Parku Krajobrazowego, nie zachował strefy ochronnej 150 m od budynku mieszkalnego i 300 m od studni.
Waldemar K. odwołał się od tej decyzji zarzucając, iż jest ona bezprawna, narusza bowiem jego prawo własności. Podniósł, że Jan J., występujący ze skargami na prowadzenie fermy, nie jest nawet zameldowany w budynku w pobliżu fermy, a jego konkubina - Stefania D. jest zameldowana tylko czasowo, ma bowiem w B. mieszkanie, w którym jest zameldowana na stałe. Swoją część budynku Waldemar K. wykorzystuje jako budynek gospodarczy i nie zamierza w nim mieszkać. Wszyscy sąsiedzi korzystają z wodociągu, a nie ze studni, w której pobliżu jest ferma.
Rozpoznając powyższe odwołanie, Dyrektor Wydziału Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej i Leśnictwa decyzją z dnia 18 sierpnia 1989 r. nr RŻL-III-7042/F/89 uchylił decyzję Naczelnika Gminy i umorzył postępowanie w sprawie. W uzasadnieniu decyzji podał, że przepis powołany przez organ I instancji nie może być podstawą prawną decyzji, gdyż upoważnia jedynie do wydania jedynie do wydania przepisów prawa miejscowego. Wskazał też, że Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny uchylił niekorzystne dla Waldemara K. postanowienie Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego.
Decyzja organu odwoławczego była przedmiotem sześciu skarg w dwu pismach procesowych skierowanych do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Pierwsze z nich wniósł pełnomocnik w imieniu Mieczysława M., Kazimierza B. i Marianny B., drugie wnieśli Franciszek J., Jan J. i Stefania D. Pełnomocnik Mieczysława M., Kazimierza B. i Marianny B. zarzucił organowi, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem par. 5 rozporządzenia powołanego w decyzji organu I instancji, a także par. 2 i 3 instrukcji Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Ministra Rolnictwa z dnia 3 maja 1961 r. w sprawie warunków sanitarnych dla hodowli zwierząt futerkowych /M.P. nr 38 poz. 178/. Naruszenie to polega na akceptacji lokalizacji hodowli lisów na terenie zwartej zabudowy wsi, bez zadrzewienia przewidzianej prawem strefy ochronnej. Zarzucił także naruszenie art. 38 i art. 73 pkt 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska przez akceptację hodowli lisów na terenie N-kiego Parku Krajobrazowego, w miejscu o warunkach turystycznych.