Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Rzążewska /spr./, Sędziowie NSA Jerzy Bujko, Andrzej Jurkiewicz, Protokolant Magdalena Baduchowska, po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 114/05 w sprawie ze skargi P. Sp. z o.o. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] listopada 2004 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę kasacyjną
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2005r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] listopada 2004r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta Miasta W. z dnia [...] maja 2004r. odmawiającą ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej pod nazwą "M." nr [...] przy ul. D. na działce nr ew. [...] w W. W powyższym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał za uzasadniony zarzut P. Sp. z o.o., że organy administracyjne obu instancji dopuściły się naruszenia art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) zwanej dalej ustawą, przyjmując, że budowa stacji bazowej telefonii komórkowej nie stanowi inwestycji celu publicznego w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000r., Nr 46, poz. 543 ze zm.)
W ocenie Sądu I instancji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia budowa stacji bazowej telefonii komórkowej spełnia ustawowe warunki do uznania jej za inwestycję celu publicznego, skoro przepis art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000r., Nr 46, poz. 543 ze zm.), znajdujący w tej sprawie zastosowanie wobec odesłania zawartego w art. 50 ustawy, a zawierający zamknięty katalog celów publicznych, za taki cel uznał m. in. wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowę i utrzymanie tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, części lotniczych lotnisk oraz służących do kierowania, kontroli, nadzoru i zabezpieczenia ruchu lotniczego, w tym rejonów podejść, a także łączności publicznej i sygnalizacji. Zdaniem Sądu I instancji pojęcie "łączność" odnosi się w szczególności do spraw związanych ze świadczeniem szeroko rozumianych usług telekomunikacyjnych bowiem z przepisu art. 16 ustawy z dnia 4 września 1997r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2003r., Nr 159, poz. 1548 ze zm.) wynika, iż dział "łączność" obejmuje m. in. sprawy telekomunikacji. Świadczenie usług w zakresie telefonii komórkowej spełniało natomiast kryteria definicji "telekomunikacji" określonej w art. 2 pkt 29 ustawy z dnia 21 lipca 2000r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852 ze zm.), obowiązującej w dacie wydania decyzji organu I instancji, a identyczne brzmienie tej definicji nadał ustawodawca w art. 2 pkt 42 ustawy z dnia 16 lipca 2004r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.), obowiązującej w dacie orzekania przez organ odwoławczy.
Zdaniem Sądu I instancji z przepisów powołanej ustawy z dnia 21 lipca 2000r. Prawo telekomunikacyjne wynika, że świadczenie usług sieci telefonii komórkowej spełnia także kryteria publicznej sieci telefonicznej (art. 2 pkt 20) eksploatowanej przez "operatora publicznego" (art. 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 2 pkt 17). Tak samo z przepisów nowej ustawy z dnia 16 lipca 2004r. Prawo telekomunikacyjne wynika, że telefonia komórkowa stanowi "publiczną sieć telefoniczną" (art. 2 pkt 33), a świadczącym usługi telekomunikacyjne jest przedsiębiorca nazwany przez ustawodawcę odpowiednio "dostawcą usług" lub "operatorem" (art. 2 pkt 27 lit. a i b).