Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Robert Sawuła Sędzia NSA Zdzisław Kostka Protokolant asystent sędziego Joanna Zięba - Gula po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 listopada 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 1863/14 w sprawie ze skargi E. W. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary z tytułu nielegalnego użytkowania 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. uchyla zaskarżone postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] października 2013 r. nr [...] oraz poprzedzające je postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla m. [...] z dnia [...] września 2013 r. nr [...].
Wyrokiem z dnia 20 listopada 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1863/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. W. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary z tytułu nielegalnego użytkowania (w pkt I wyroku) i przyznał ze Skarbu Państwa - kasy WSA w Warszawie na rzecz radcy prawnego M. B. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej kwotę 415,20 zł, w tym: tytułem zastępstwa prawnego kwotę 360 zł, tytułem 23% podatku od towarów i usług kwotę 82,20 zł (w pkt II wyroku).
W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w dniu [...] października 2013 r., postanowieniem nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), dalej k.p.a.- po rozpatrzeniu zażalenia E. W. - utrzymał w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla [...] nr [...] z dnia [...] września 2013 r. wymierzające E. W. karę w wysokości 10.000 zł za samowolne przystąpienie do użytkowania budynku mieszkalnego jednorodzinnego na terenie nieruchomości przy ul. [...] 23 w W., dz. nr ew. [...] z obrębu [...]. Organ I instancji wskazał, że w dniu 11 września 2013 r. przeprowadzono kontrolę obowiązkową budynku mieszkalnego jednorodzinnego na terenie nieruchomości przy ul. [...] 23 w W., dz. nr ew [...] z obrębu [...]. W trakcie oględzin organ I instancji ustalił, że budynek jest użytkowany, co potwierdza fakt umeblowania i zagospodarowania pomieszczeń przeznaczonych na cele mieszkalne, jak też oświadczenie inwestorki podane do protokołu kontroli obowiązkowej. Przystąpiono zatem do użytkowania przedmiotowego budynku przed wydaniem decyzji udzielającej pozwolenia na użytkowanie. Inwestor potwierdził ten fakt akceptując treść protokołu kontroli obowiązkowej bez uwag. Korzystając z uprawnień wynikających z art. 57 ust. 7 oraz art. 59f organ I instancji zobowiązał inwestora do wpłacenia kary, wskazując jako podstawę do naliczenia kary iloczyn stawki opłaty (s), współczynnika kategorii obiektu (k) i współczynnika wielkości obiektu budowlanego (w) [ "s" - 500,00zł, "k"-2,00 (kategoria I), "w" -1,00, "n" - liczba obiektów] i podając, że zgodnie z art. 57 ust. 7 Prawo budowlane stawka opłaty podlega dziesięciokrotnemu podwyższeniu 500,00 x 2,00 x 1,0 x 1 x 10 = 10.000,00 zł.
Na powyższe postanowienie E. W. złożyła zażalenie.
Organ II instancji uznał, że zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż jednoznacznie i bezsprzecznie wynika fakt użytkowania budynku mieszkalnego jednorodzinnego zlokalizowanego przy ul. [...] 23 w W.. W protokole z obowiązkowej kontroli jest zapisane, iż "P. E. W. oświadcza, iż z braku jakiegokolwiek miejsca zamieszkania, jest zmuszona użytkować obiekt przed odbiorem budynku". Organ odwoławczy podkreślił, iż protokół z kontroli jest dokumentem urzędowym, a zatem stwierdzone w nim fakty należy uznać za zaistniałe. Fakty te znajdują potwierdzenie w kilku innych dokumentach znajdujących się w aktach sprawy. Ponadto skarżąca w piśmie z dnia 12 września 2013 r. przyznała, że mieszka na nieruchomości nr ew. [...], gdyż nie posiada żadnej innej nieruchomości do zamieszkania. Okoliczność tę potwierdzają fotografie dołączone do protokołu kontroli obowiązkowej. Kompletne umeblowanie, przedmioty codziennego użytku, kosmetyki, rośliny domowe itp. świadczą o stałym wykorzystywaniu przedmiotowego obiektu zgodnie z jego przeznaczaniem bez uzyskania stosownego pozwolenia na użytkowanie. Na tej podstawie organ stwierdził, że inwestor naruszyła art. 57 ust. 7 Prawa budowlanego. Zdaniem organu odwoławczego nałożona kara znajduje uzasadnienie w stwierdzonym stanie faktycznym sprawy.