Do rażącego naruszenia prawa może dojść w przypadku wadliwego, błędnego zastosowania takiej normy prawa materialnego lub procesowego, której interpretacja nie budzi wątpliwości. (wyrok NSA z 17.04.2000 roku, sygn. akt I SA/Wr 914/98, wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2008 oku, sygn. akt I OSK 1808/07, wyrok NSA z dnia 18 listopada 2008 roku, sygn. akt II OSK 1396/07, wyrok NSA z dnia 10 lipca 2007 roku, sygn. akt II OSK 1032/06).
Natomiast w sytuacji, gdy interpretacja określonego przepisu powoduje poważne wątpliwości, gdy w literaturze przedmiotu czy w orzecznictwie można spotkać w zbliżonym czasie różną ocenę i wykładnię normy to w ocenie sądu nie można mówić o oczywistym naruszeniu tego przepisu, a - co za tym idzie - naruszenia tego przepisu nie można traktować, jako podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. (wyrok NSA z dnia 18 listopada 2008 roku w sprawie II OSK 1396/07).
Tym samym, zdaniem Sądu, podzielić stanowisko wyrażane wielokrotnie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, że nietrafna wykładnia nieoczywistych, nieprecyzyjnych przepisów prawa nie może zostać uznana za rażące naruszenie prawa. W szczególności, gdy rozstrzygnięcie wymaga złożonego procesu wykładni, której wynik jest sporny w orzecznictwie, to w takiej sytuacji wybór jednej z rozbieżnych interpretacji przepisu prawa uznanej później za nieprawidłową nie stanowi przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa. (por. wyrok NSA z dnia 28 maja 2008 roku, sygn. akt I OSK 878/07, wyrok NSA z dnia 23 stycznia 1998 roku, sygn. akt II SA 1159/97, publ.: LEX nr 41920, z dnia 14 kwietnia 1999 roku, sygn. akt V SA 870/98, publ. LEX nr 50194, z dnia 8 lipca 1999 roku, sygn. akt II SA 1378/89, publ.: LEX nr 46253, z dnia 9 marca 2000 roku, sygn. akt I SA/Ka 1582/98, publ. LEX nr 42914, z dnia 18 stycznia 2002 roku, sygn. akt I SA 1506/00, publ.: LEX nr 81968). Zdaniem Sądu, z pewnością częste zmiany linii orzeczniczej spowodowane odmienną wykładnią norm nie są zjawiskiem sprzyjającym stabilizacji porządku prawnego ani pożądanym w państwie prawa. Są one jednak nieuniknione, zwłaszcza w dobie intensywnych zmian, jakie towarzyszą przemianom w Polsce i porządkowaniu systemu prawnego, zmian, którym towarzyszą często nieudolne zmiany legislacyjne, wymuszające na organach stosujących prawo działania niemal naprawcze wobec niedoskonałości działań ustawodawczych.
Zdaniem Sądu, przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, w pierwszej kolejności należy zauważyć, iż Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Piotrkowie Trybunalskim orzekało o rencie planistycznej po niespełna roku od wejścia w życie ustawy o planowaniu. Ustawa nie przesądzała w sposób jednoznaczny charakteru tej opłaty. W literaturze i orzecznictwie można było spotkać rozbieżne poglądy, co do umiejscowienia tej opłaty w porządku prawnym, to jest co do jej charakteru prawnego, a w konsekwencji, co do istotnej kwestii, czy podlega ona reżimowi ordynacji podatkowej, czy ogólnym przepisom k.p.a. Chronologicznie pierwszą koncepcją była ta, która - powołując się na charakter publicznoprawny renty planistycznej oraz to, że stanowi ona dochód budżetu gminy - nakazywała odpowiednie stosowanie przepisów Ordynacji podatkowej. Następnie, począwszy od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2004 roku (sygn. akt OSK 520/04), w judykaturze zaczął przeważać pogląd odmienny, iż do instytucji renty planistycznej mają zastosowanie przepisy k.p.a.