Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie Sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Sędzia NSA Leszek Kamiński (spr.) Protokolant starszy inspektor sądowy Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej R.S. P. w D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 października 2012 r. sygn. akt IV SA/Wa 985/12 w sprawie ze skargi R. S. P. w D. na decyzję Głównego Lekarza Weterynarii z dnia 22 marca 2012 r. nr GIWpr-025-4/12(3) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję Głównego Lekarza Weterynarii z dnia 22 marca 2012 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii z dnia 15 listopada 2011 r. nr WIW.ZOZ.II.9020.32.2011, 2. zasądza od Głównego Lekarza Weterynarii na rzecz R.S. P. w D. kwotę 850 (osiemset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 października 2012 r., sygn. akt IV SA/Wa 985/12, oddalił skargę Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w D. na decyzję Głównego Lekarza Weterynarii z dnia 22 marca 2012 r. nr ... w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. W uzasadnieniu wyroku Sąd powołał się na następujący stan sprawy:
M. Wojewódzki Lekarz Weterynarii, jako organ nadzoru pozainstancyjnego, wszczął z urzędu postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii z/s w O. M. z dnia 21 września 2010 r. Decyzją z dnia 15 listopada 2011r. M. Wojewódzki Lekarz Weterynarii na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z2013 r., poz. 267), zw. dalej k.p.a., stwierdził nieważność decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii z/s w O. M. znak ... nr ... z dnia 21 września 2010 r. w części punktu 1 tej decyzji tj. przyznającej odszkodowanie na rzecz Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w D. za kury nioski poddane ubojowi z nakazu Inspekcji Weterynaryjnej oraz kury padłe po zastosowaniu się strony do decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii w O. M. z dnia 20 sierpnia 2010 r. nr ... o łącznej liczbie ... sztuk.
M. Wojewódzki Lekarz Weterynarii podał w tej decyzji, że odszkodowanie przysługuje w wysokości wartości rynkowej zwierząt. Jak podał ten organ szacowanie wartości ptaków ustala się uwzględniając czynniki wskazane w § 6 ust. 2 oraz § 7 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30 lipca 2009 r. w sprawie rzeczoznawców wyznaczonych przez powiatowego lekarza weterynarii do przeprowadzenia szacowania (Dz. U. nr 142, poz. 1161), zw. dalej rozporządzeniem. Zgodnie z załączonymi kartami rozliczeniowymi przy określaniu wartości ptaków dla potrzeb wypłaty odszkodowania, wartość jednego ptaka została powiększona o prognozowany zysk z jaj, które potencjalnie byłyby zniesione przez kury do końca okresu nieśności. Organ podkreślił, że zarówno przywołane rozporządzenia, jak również ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz.U. z 2008 r., Nr 213, poz. 1342 ze zm.), zw. dalej ustawą, odnosi się jedynie do wartości rynkowej zwierzęcia, nie wspomina zaś o utraconych korzyściach, jakie otrzymałby hodowca gdyby nie doszło do uboju zwierzęcia. Szacunek przyjęty w decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii z/s w O. M. jest błędny bo gdyby te kury podlegały obrotowi handlowemu, nabywca nie zapłaciłby takiej ceny jaką przyjęto w decyzji.
W odwołaniu złożonym przez Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną w D., zw. dalej Spółdzielnią podniesiono, że pierwotnie wysokość odszkodowania przyznanego Spółdzielni nie budziła wątpliwości M. Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii, a nawet została zaaprobowana przez niego. Zdaniem strony organ nie wskazał i nie udowodnił rażącego naruszenia prawa, nie przeprowadził analizy skutków społeczno-ekonomicznych, jakie to naruszenie pociąga. Dalej jej zdaniem znajdują tutaj zastosowanie przepisy art. 361 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121), zw. dalej k.c., z którego wynika, że naprawienie szkody obejmuje także przyznanie utraconych korzyści. W tym stanie rzeczy decyzja stwierdzająca nieważność naruszyła art. 6, art. 7, a także art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Strona zarzuciła, że nie wykazano na czym miałoby polegać rażące naruszenie prawa.