Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie sędzia NSA Teresa Zyglewska sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 września 2019 r., sygn. akt IV SA/Wa 1302/19 w sprawie ze skargi D. S. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] kwietnia 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 11 września 2019 r., sygn. akt IV SA/Wa 1302/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi D. S. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z [...] kwietnia 2019 r., nr [...], w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku usługowo-mieszkalnego z garażem podziemnym i niezbędną infrastrukturą techniczną (po rozbiórce istniejącej zabudowy) na działkach o numerach ewidencyjnych [...] i [...] (część), [...], obręb P., przy ul. [...] we W., oddalił skargę.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył D. S., zaskarżając go w całości.
Jako podstawy kasacyjne wskazano:
1) naruszenie przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a., mające kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, polegające na tym, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego udowodnionego przez skarżącego, że organ pierwszej instancji posłużył się nieprawdziwymi (w ocenie skarżącego i jego pełnomocnika) oświadczeniami wyłącznie w celu wydania sprzecznej z prawem, niekorzystnej dla skarżącego decyzji, a organ drugiej instancji zaakceptował takie bezprawne działanie, wydając zaskarżone do WSA postanowienie,
2) naruszenie prawa materialnego, a to art. 2 Konstytucji i art. 32 ust. 1 Konstytucji oraz 8 § 2 k.p.a. przez ich niezastosowanie w sprawie, a w konsekwencji potraktowanie skarżącego w sposób krańcowo odmienny, niż w tym samym stanie faktycznym i prawnym potraktowani zostali wszyscy właściciele działek sąsiadujących, co prowadziło do
3) naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, polegające na nieuchyleniu zaskarżonego postanowienia mimo wystąpienia opisanego w punkcie 2. naruszenia prawa materialnego, mającego wpływ na treść orzeczenia,
4) naruszenie prawa materialnego, a to art. 8 § 2 k.p.a. i art. 32 ust. 1 w zw. z art. 2 Konstytucji, mające wpływ na treść orzeczenia, polegające na wykładni, że przepisy te mają zastosowanie wyłącznie do spraw rozstrzyganych w danym postępowaniu,
5) naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, polegające na nieuchyleniu zaskarżonego postanowienia mimo wystąpienia opisanego w punkcie 4. naruszenia prawa materialnego, mającego wpływ na treść orzeczenia,
6) naruszenie prawa materialnego, a to art. 3 pkt 1 i 2 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2018 r., poz. 2067 ze zm.) przez błędną wykładnię, mającą wpływ na treść orzeczenia, że w świetle tego przepisu i innych (niesprecyzowanych przez WSA) przepisów Ustawy obszar historycznego układu urbanistycznego stanowić może obszar, w którym wybudowane są w dużej mierze budynki z lat 1960-1980 i 1990-2015,
7) naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, polegające na nie uchyleniu zaskarżonego postanowienia mimo wystąpienia opisanego w punkcie 6. naruszenia prawa materialnego, mającego wpływ na treść orzeczenia,