Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędzia NSA Anna Łuczaj /spr./ Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz Protokolant Marta Romanowska po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta Szczecina od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 10 listopada 2009 r. sygn. akt II SA/Sz 785/09 w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w Szczecinie na uchwałę Rady Miasta Szczecina z dnia [...] kwietnia 1999 r. nr [...] w przedmiocie zmiany [...] miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Szczecina na obszarze dzielnicy Śródmieście oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 10 listopada 2009 r., sygn. akt II SA/Sz 785/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie - po rozpoznaniu skargi Prokuratora Okręgowego w Szczecinie na uchwałę Rady Miasta Szczecin z dnia [...] kwietnia 1999 r. nr [...] w przedmiocie zmiany [...] miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta Szczecina na obszarze dzielnicy Śródmieście - stwierdził nieważność § 2 pkt 43 zaskarżonej uchwały oraz orzekł, że zaskarżona uchwała w tej części nie podlega wykonaniu.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd podał, że Prokurator Okręgowy w Szczecinie w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie wniósł o stwierdzenie nieważności § 2 pkt 43 uchwały nr [...] Rady Miasta Szczecin z dnia [...] kwietnia 1999 r. w sprawie [...]Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Szczecina dzielnicy Śródmieście (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego, Nr 22, poz. 359). Prokurator zarzucił rażące naruszenie art. 94 Konstytucji RP przez zdefiniowanie w § 2 pkt 43 pojęcia "wysokości zabudowy" jako wysokości obiektu budowlanego, a w tym budynku, mimo że legalną definicję wysokości budynku przewidywał § 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 1995 r. Nr 10, poz. 46 ze zm.), obowiązującego w dniu wejścia w życie uchwały, a obecnie § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). W § 2 zaskarżonej uchwały w pkt 43 zdefiniowano pojęcie "wysokości zabudowy", przez którą nakazała rozumieć: "wysokość obiektu budowlanego mierzoną od poziomu po stronie ulicy (placu) do górnej płaszczyzny stropu nad ostatnią kondygnacją zawierająca pomieszczenia na stały pobyt ludzi oraz służącą celom technologicznym, magazynowym i innym związanym z działalnością podstawową wykonywaną w budynku. Poddasze użytkowe nie jest kondygnacją w rozumieniu planu".
Prokurator podkreślił, iż w dacie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dzielnicy Śródmieście zarówno ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, na podstawie której wydano zaskarżoną uchwałę jak i ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414 ze zm.) normująca sprawy projektowania i budowy obiektów budowlanych, jak również wykonawcze rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie - stanowiły przepisy powszechnie obowiązujące stosowane w planowaniu przestrzennym. Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane obiektem budowlanym jest budynek, budowla i obiekt małej architektury. W związku z tym Rada Miasta Szczecina zobowiązana była przyjąć w swoim akcie takie rozwiązania, które czyniłyby zadość wymogom aktów prawnych wyższego rzędu. Natomiast Rada, pomimo braku w tym zakresie kompetencji, w ramach planu miejscowego dowolnie ustaliła i zastosowała własną definicję wysokości budynku. Rada definiując wysokość zabudowy w § 2 pkt 43 wkroczyła w materię, która już została zdefiniowana w powszechnie obowiązujących przepisach wyższego rzędu.